ανθεκτικότητα και λεμονίτα

Αν δεν ήμουν όπως είμαι
ίσως να ήμουν όπως δεν είμαι
κι ας υπάρχω για να είμαι
όπως δεν υπήρξα ποτέ.

Ψάχνοντας επίθετα, να υγράνουν για λίγο τον γύψο που μ'αγκάλιασε.
Άραγε πώς θα' ταν, αν χρησιμοποιούσαμε μόνο επίθετα για να μιλήσουμε;
Θα το αντέχαμε;
Θα υπήρχε συνεννόηση, παρανόηση; Κατανόηση;
Άραγε θα μπορούσαμε να σηκώσουμε όλο το βάρος που φέρουν αυτά τα μέρη του λόγου;
Κι αν όχι, πώς απορρίπτεις ένα επίθετο, πώς το αρνείσαι, όταν είναι το μόνο που σε ονομάζει; Φαντάσου ν' αντικαθιστούσαμε όλα τα ουσιαστικά με επίθετα.
Πόσα επίθετα αντιστοιχούν σε ένα ουσιαστικό;
Πόσα επιλέγουμε να δώσουμε;
Είμαστε ικανοί να χρησιμοποιήσουμε ένα επίθετο τόσο συγκεκριμένα, που να μετατραπεί απο προσδιοριστικό σε καθοριστικό;
Τί συμβαίνει όταν χρησιμοποιείς κάτι που θεωρούσες βοηθητικό και δευτερεύον, ως το κυριότερο;
Κινδυνεύεις;
Απο ποιόν;

Για να ισορροπήσεις, πρέπει να γνωρίζεις καλά το βάρος των μελών σου. Να το νιώθεις και να το καταμερίζεις σωστά, σαν να το εξαλείφεις. Αργές, ψύχραιμες και σταδιακές μετατοπίσεις. Σώμα ελαφρύ. Νους σκορπισμένος. Έτσι ώστε, ακόμα κι όταν θα πέφτεις, θα νομίζεις πως ισορροπείς.

Μήπως σε φαντάστηκα; Μισή στροφή ήταν μόνο.

per-formance

"Και μετά,την στιγμή που μπαίνω σ' αυτόν τον χώρο, που είναι πραγματικά φτιαγμένος απο την σάρκα των άλλων, και όπου η δική μου σάρκα  γίνεται σάρκα κοινή για τους άλλους, χάνοντας κάθε προσωπική αυτονομία, έχω την εντύπωση οτι μπορώ αλήθεια να εκδηλωθώ σ' αυτούς χωρίς κανένα εμπόδιο (...). Δεν νιώθω αυτό το είδος φραγμάτων που υφίσταται κανονικά στο πρώτο πλησίασμα μεταξύ ξένων (...). Μέσα στην δράση, προφανώς, η εικόνα του σώματός μου είναι απολύτως κομματιασμένη. Σιγά σιγά αποχωρίζεται απο εμένα -με όλες τις έννοιες- και μετά αναδομώ αυτήν την εικόνα μέσω των άλλων (...). Και μετά, όταν η δράση έχει τελειώσει, νιώθω απολύτως άδεια, έχω την εντύπωση οτι πετώ, οτι δεν έχω πια σώμα, και πρέπει να ξαναβρώ τον εαυτό μου."

Gina Pane

memorandum

Χειροκρότημα.

"Σαν να ήταν η τελευταία αγκαλιά."

Ησυχία παρακαλώ.

Δεν είμαστε μαθημένοι στη σιωπή. Θεωρούμε την παύση μια άσκοπη στιγμή, νομίζοντας πως η απραξία δεν είναι πράξη και πως κάθε πράξη διώχνει την απραξία.

Το κοινό είναι κοινό, επείδη πάντα θα υπάρχει κάτι που δεν ξέρει.

Το μοναδικό πράγμα που θα κάνω τελικά εγώ για σένα, θα είναι να σε ελαφρύνω. Απο αυτό το άτιμο βάρος της επίγνωσης. Κάνω μια επιλογή και είναι η μόνη που μου επιτρέπεται όσον αφορά σε σένα. Επιλέγω να κουβαλάω ένα μυστικό για να μην πέσει πάνω σου και σε πλακώσει, αφήνοντάς με γυμνή να ψάχνω τον εαυτό μου στα μέρη που τον σκόρπιζα αυτά τα δύο χρόνια. Επιλέγω να σε βουλιάξω στην σιωπή για να προστατέψω ένα "εμείς" που παλιώνει κάθε στιγμή που δεν γεννιέται. Σ' αφήνω λοιπόν σ'ενα παλιό χαλί που το πατάνε τα ζευγάρια χορεύοντας αγκαλιασμένα, ακουμπώντας τα χείλη τους σε ιδρωμένους, ζεστούς λαιμούς, γεμάτους προσδοκίες και ικανοποίηση. Να σε τυλίξουν, να σε κλείσουν σε μια αποθήκη, περιμένοντας τον χειμώνα να σε καλέσει νοσταλγώντας.

Επιλέγω εμένα επειδή δεν μπορώ να επιλέξω εσένα.

Καλό καλοκαίρι ψυχή μου.

Πόσα ζουμιά άραγε να έχει ένας άνθρωπος;

Πλησιάζει ο απολογισμός μου.
Ζεσταίνω τα κορμί μου για την μεγάλη παύση που χωρίζει την ικανοποίηση απο την στέρηση. Αρχίζω δειλά ν' αναπνέω τον αέρα που είχες ρούφηξει. Παρατηρώ τις ζωγραφιές των άκρων σου περιμένοντας το βλέμμα που συμφωνήσαμε. Σιωπηλό κάλεσμα με ευσυνειδησία και περίσσια σιγουριά. Τέσσερα βήματα. Όχι δικά σου. Δεν θα με περπατήσεις ποτέ εσύ εμένα! Δύο χέρια απλώνονται, με συνέπεια χωρίς ενδοιασμό, γραπώνονται απ' το σημείο που καίει και το στροβιλίζουν σ' έναν ανολοκλήρωτο κύκλο που καταλήγει πάντοτε σε πτώση. Ελεγχόμενη πτώση. Ελεγχόμενη έλξη. Αφήνω λίγο απο μένα στο δεξί σου μάγουλο για να με κουβαλάς μέχρι το χειροκρότημα.
Μια στιγμή απ' αυτές όπου ζεις μόνο στο παρόν.

Σηκώνω το κεφάλι μου ψηλά, ν' ανασάνει η ψυχή μου

κι όλα όσα δεν σου υποχέθηκα ποτέ

τα σκορπίζω στα χαμόγελα

να τα βρουν οι προηγούμενοι κι όλ' οι επόμενοι εαυτοί μου

που τους κορόιδεψε η αγάπη

έρμαια μιας ύπαρξης που ποτέ δεν θα μου αρκεί.

Μην ξεγελιέσαι αγάπη μου,

όλοι στο μεταίχμιο είμαστε καταδικασμένοι.

Μ. Ν.

"Είπε ότι τα βλέφαρά μου έτρεμαν, σαν να ήθελαν τα μάτια μου ν' ανοίξουν και να μην είχαν την δύναμη. Κι ότι απ' τα βάθη της κοιλιάς μου είχε αναβλύσει ένα νερό παχύρευστο και θολό, ζεστό σαν αίμα. Ότι εκείνη τη στιγμή οι γάμπες μου άνοιξαν για να τον αφήσουν, εκείνον, να μπει μέσα σ' αυτά τα βάθη, κι ότι ξύπνησα. Ότι είχε εισδύσει στα μύχια εκείνου του βάθους πολύ αργά, για να μπορέσει να τα φθάσει χωρίς να αποτύχει! Ότι φώναζε απο φόβο. Ότι είχε περιμένει πολύ, στα έγκατα του βάθους, ώσπου το επείγον να ηρεμήσει. Λέει: -Δεν θέλησα να περιμένω όσο εκείνος επιθυμούσε. Του είπα να κάνει γρήγορα και δυνατά. Σταματήσαμε να μιλάμε. Η ηδονή ήρθε απο τους ουρανούς, την πήραμε, μας παρέσυρε, μας εκμηδένησε κι έπειτα χάθηκε."

"Η μνήμη καθηλώνεται σ' αυτό που δεν συμβαίνει."

Είμαι καταδικασμένη να σε βλέπω να φεύγεις μακριά απο την ιστορία. Απο κάθε ιστορία που μας διηγείται χώρια.

Μόνη μας επαφή, τα μάτια. Έχεις εκείνα τα μάτια που θα μπορούσα ν' αγαπώ για πάντα.

Όμως μου στερείς μια ευγνωμοσύνη που είναι απαραίτητη για την δική μου ύπαρξη.

Είναι σαν να φταις γι αυτό το πράγμα που' χεις μέσα σου κι έχει έρθει τόσο κοντά μου. Σαν να φταίς για την παράδοσή μου.

Αρνούμαι να πιστέψω πως δεν φταίς.

Πως θα είσαι παντοτινά αθώος.

home i'll never be

Κι εκείνη την ώρα ένιωσα σαν να τον μύριζα πάνω μου. Ανάμεσα στα δάχτυλά μου, στην ανάσα μου, στις άκρες των μαλλιών μου. Λες και η μυρωδιά του ξάπλωσε πάνω μου και δεν θα φύγει παρά μόνο αν γδάρω το δέρμα μου, ή αν σαν φίδι το αφήσω πίσω. Αργά αργά, σαν αρρώστια, νιώθω μια αηδία γι’ αυτόν  τον κόσμο, που μας κλείνει όλους σε μια σκοτεινή ντουλάπα και ανακατεύει τις μυρωδιές και τις φωνές μας. Φρίκη! Οι σκέψεις μου δεν είναι πια δικές μου. Τις δανείζω και μετά τις ζητάω πίσω από δειλία. Κοιμάμαι, μα κι ο ύπνος μου με ξερνάει, αφήνοντάς με στο κρεβάτι μόνη και βαριά, θυμίζοντάς μου πως δεν έχει τ' όνειρο χώρο και για μένα. Είναι άδικο να είσαι παντού και να μην μπορώ να σε βρω πουθενά.

Στις δικές μου λέξεις από α

το α είναι στερητικό.

μη με λησμόνει

Τα μυστικά τα φυλάμε κάπου ζεστά κι απείραχτα.

Ίσως και να κρύβεσαι κάπου στις πτυχές των χειλιών μου.
Ίσως και να στάζεις απ' τα μάτια μου για να κυλήσεις έξω απο μένα.

Μια μουτζούρα, σαν πιτσιλιά. Μια τιμωρία. Να βρω το σχήμα σου, το περίγραμμά σου. Για να σε κοιτάζω και να σε καταλαβαίνω. Τί είσαι. Τί δεν θα γίνεις ποτέ.
Ποιά θα είναι άραγε η γεύση σου όταν παλιώσεις μέσα μου;

Το μυστικό σαν μαρτυρήσεις, κάντο δυο φορές.
Μια για σένα. Κι άλλη μια για σένα και μόνο.

Ευχές πάνω απο έναν αναπτήρα

να μπερδευτείς και να ξεμπερδευτείς και πάλι και πάλι και πάλι...
να δεθείς και να λυθείς γιατί σου πάει
το δέσιμο και το λύσιμο και οι απόηχοί τους
που σαν ελίτσες κατοικούν πάνω στο δέρμα σου
να τις ερωτεύεσαι τα καλοκαίρια
να τις αναγνωρίζεις τους χειμώνες
να μπερδευτείς και να ξεμπερδευτείς και πάλι και πάλι και πάλι...
να σε ξεμπερδεύει πρώτα η ανθρωπιά
άνθρωπος άνθρωπος άνθρωπος
και μετά θα βρεις τους τρόπους
γιατί σου πάνε οι τρόποι
οι τρόποι και οι κόποι

Ησύχασε.
δεν έφταιξες που μπερδεύτηκες
έφταιξες που δεν το κατάλαβες ποτέ

εσύ, εγώ, αυτός, εμείς, εσείς, αυτοί και πάλι και πάλι και πάλι...

"Μεγαλώνει,όταν αφαιρείς όλο και περισσότερο." 4 οριζοντίως

να μου μάθω τη σιωπή
πώς μουδιάζεις τη γλώσσα
για να μουδιάσει η φαντασία

"Νομίζω πως όλοι κοιτάζουμε σ'ένα σημείο που δεν συμβαίνει τίποτα."

Μυρίζει ήδη καλοκαίρι.

Δεν υπόσχομαι. 
Όταν ήμουν μικρή, άνοιξη σήμαινε αμυγδαλιές, γεννέθλια και αρχή καλοκαιριού. Κρίμα.
Προχθές χάθηκε μια ώρα απο τη ζωή μας, έτσι απλά. Παφ! Και ξαφνικά ρυθμίσαμε τα ρολόγια ξεχνώντας την ώρα που ξεγλίστρησε πονηρά χωρίς να την ζήσουμε. Θα έρθει να μας βρεί πάλι όταν χειμωνιάσει, θυμίζοντάς μας να βάλουμε τον χρόνο στο πουγκί με τα ρευστά.

Τώρα τελευταία, χάρη σ' αυτές τις οσφρητικές μου ικανότητες, έρχεται στο μυαλό μου όλο και πιο συχνά η εικόνα ενός ζευγαριού σ' ένα μπαλκόνι. Παραδομένοι σε μία σιωπή που πλανιέται στη δροσιά, χωρίς λόγια, ούτε χάδια, μόνο με μια γαληνεμένη και σταθερή αναπνοή ικανοποίησης και κάποια τυχαία βλέμματα ασφάλειας.

Απενοχοποίηση της μοναξιάς.

Οι μοναξιές μας μας ενώνουν, σκέφτομαι.

Ο καθένας μόνος του, για να μπορεί να γεμίζει το εγώ του αργά, όπως πέφτει η φρέσκια κρέμα μες στο μπολ. Κάπου κάποιος μοιράζεται τη μοναξιά του με τη μοναξιά κάποιου άλλου και μένουν μαζί και μόνοι.

Χτες είπα "Ας μην ξαπλώνουμε με απωθημένα!", έρχονται και μας βρίσκουν στον ύπνο μας και ριζώνουν αργά αργά μέχρι να ρουφήξουν όλα τα υγρά μας. Κρίμα στους ανοιξιάτικους ύπνους!

Μυρίζει ήδη καλοκαίρι.

Έχασα μία ώρα και θα κερδίσω έναν χρόνο.

Δεν υπόσχομαι.

24.03.14

Ξαφνικά σε θυμήθηκα, ξαπλωμένη εκεί, στο κρεβάτι της αποστείρωσης.
Φόβος ναρκωμένος, ανακατεμένος με ιώδιο και δάκρυα.
Εμείς ν' αντικαθιστούμε τις αμυγδαλές σου με παγωτό κι εσύ να τεντώνεις τα χεράκια σου ζητώντας εκείνο το φιλί που δίνει ο Νίκος στο κούτελο και λιώνουν όλοι οι πόνοι.
Εγώ πάντα εκεί στο πλάι, έτοιμη για τη στιγμή που θα με ζητήσεις και θα θες εμένα πριν απ' όλα!
Θυμάμαι να εύχομαι να σε βρεί σύντομα και πάλι η μυρωδιά σου.

Προχθές κοιτούσα το σημείωμα που είχες αφήσει πάνω στο γραφείο, να το δω μια απο τις Κυριακές που τόσο βασανίζομαι.
"...να το ξέρεις οτι μπορεί να μην σου δείχνω όλη την αγάπη μου αλλά σ' αγαπάω πιο πολύ απο όλους!!!"

Κάποια στιγμή που θα συναντηθούν τα μονοπάτια μας, θα καταλάβεις πόσο σ' αγαπώ και πόσο σ'ευχαριστώ που υπάρχεις!

χρόνια πολλά Μαριάκι

χώρος χωρίς

ένα πλάσμα μέσα μου τρέμει μετρώντας τη ζωή που έχω ζήσει κι εκείνη που δεν έζησα κι εκείνη που θα ζήσω με ύπνους γλυκούς με ξύπνιους εφιάλτες για να είμαι χωρίς να μην είμαι για να μαλώνω την μοναξιά μου κλέφτρα σχημάτων και χρωμάτων άχρωμων ενώ το πλάσμα τρέχει και κουλουριάζεται στις άκρες μου μετρώντας τους φόβους στις μορφές που δεν θα πάρω τα μη που δεν μου είπαν και μου τα ψιθυρίζω εγώ μουλιάζοντας την ψυχή μου για να την στεγνώσω πάλι τσαλακωμένη τρέξε τρέξε τρέξε ψυχή για να γυρέψεις εκείνους που δεν σε γύρεψαν και τόσο μα τόσο θέλησες να αγαπήσεις για να ζητήσεις αγάπη και για μένα να την χορέψω με πόνο μεγαλώνοντας μέσα στα παραμύθια που με ξέρασαν στους ανθρώπους που δεν με χώρεσαν στα πρωινά που το ξύλο γίνεται ένα με το φως και στις νύχτες που δεν τρομάζουν τους όντες σαν εμένα παρόντες σαν εμένα απόντες σαν εμένα πότε είπα ποτέ για να ακούσω πάντα ζεσταίνοντας το κορμί μου για να μην κρυώσεις σαν τυχόν με πάρεις αγκαλιά και με φιλήσεις όπως φιλάνε όταν πετάνε τους χαρταετούς και μετά δυστυχισμένοι τους νοσταλγούν που πέταξαν

θυμήσου πλάσμα

να ψάξεις 

να με βρεις

όταν με χάσεις

κι αν με βρεις

θυμήσου

να μ'αφήσεις

να χαθώ

ούτε κιχ...

ένα κουβάρι εγώ κι η τύχη μου, με την άκρη του δεμένη στο μικρό σου δαχτυλάκι που βουτάει κρυφά στις αισθήσεις μου και τις τσιμπάει μία μία, να χαχανίσουν να στροβιλιστούν και να χοροπηδήσουν μακριά απο' μένα κι απο κάθετι δικό μου ξυπνώντας με χωρίς ανάσα να βγώ να τις γυρέψω γλιστρώντας στην κοιλιά σου κατακυλώντας στα πλευρά σου φτάνοντας στον λουκουμαδένιο σου κόκκυγα για να ξεκινήσω μια ιστορία χωρίς τέλος σκαρφαλώνοντας στην πλάτη σου ελαφριά σαν ένα χνούδι αφήνοντας πίσω μου μικρά μυστικά για να ξαναβρώ τον δρόμο μέχρι το πίσω μέρος του αυτιού σου το ζεστό και το απάτητο, να λύσω εκεί τον αναστεναγμό που είχα ξεχάσει μέσα μου δεμένο να μπλεχτεί με τον καπνό σου περιμένωντας να γρατζουνίσει την φαντασία σαν πεινασμένος γάτος έξω απ'την πόρτα

μαζεύω ψίχουλα για να φτιάξω ένα ψωμί

απο το οποίο εσύ θα φας για μια λιγούρα

και για μένα ούτε ψύχα

exercitium mentale

  Όλα όμορφα και ανομοιόμορφα. Παντού παράθυρα. Μικρά, μεγάλα, τετράγωνα, ορθογώνια, κυκλικά, ρόμβοι , μισάνοιχτα, καγκελωμένα και παράθυρα και παράθυρα και παράθυρα και παράθυρα... Άραγε αυτοί το σκέφτονται ποτέ να πηδήξουν; Ή  έστω να πετάξουν;
  Ο πονοκέφαλος πέρασε κι έμεινε μόνο η αίσθηση μιας τραχειάς και κοκαλωμένης γλώσσας. Την έκαψα το πρωί με τον καφέ. Μετράω τις στάσεις για να μην χαθώ. Δεν αγχώνομαι. Τρίβω τα δαχτυλά μου λες και πασπαλίζω ζάχαρη πάνω απ' το γλυκό και αναπνέω με ηρεμία, λέω tschüss και χαμογελάω. Έχουν πλάκα αυτοί εδώ! Προσπαθούν να μην σε κοιτάζουν για να μην τους πάρεις για αδιάκριτους, και αν κάποια στιγμή διασταυρωθούν τα βλέμματά σας, κοιτάζουν απότομα αλλού, δήθεν αδιάφορα, έχοντας ελαφρώς κοκκινίσει. Ένας λαός με κόκκινα μάγουλα και βόλους για μάτια. Κι εγώ εδώ, να ψάχνω πράγματα να δω, να κάνω και να φάω, προσπαθώντας να μην σκέφτομαι πως είμαι σε μια πόλη που αν και πολύ ενδιαφέρουσα, δεν έχει εσένα.

7.2.14  13:10 Berlin

"Πάρε μια ομπρέλα.Μη μου κρυώσεις."

φαντάσου βροχή

φαντάσου κορμιά διψασμένα

γυμνά γόνατα

γυμνοί αστράγαλοι

αισθήσεις που περιμένουν καρτερικά την σειρά τους

κρεμασμένες στην άκρη του σεντονιού

βροχή

την ακούς

την μυρίζεις

την νιώθεις

νομίζεις πως την βλέπεις

εκείνη σε υγραίνει

σε ποτίζει

παρούσα

κι εγώ;

εμένα άραγε με βλέπεις;

άσε με να σε ποτίσω

παρούσα

κάθε που βρέχει, μια μικρή ηδονή βγαίνει απ΄την κρυψώνα της

ανάσες ξαπλωμένες στο παγωμένο τζάμι

θάμπωσα κι εγώ

διαφανής και ανακλαστική

φαντάσου μια ανάμνηση

δική σου και δική μου

χαρησέ μου τη!

τώρα που κλαίει ο ουρανός

εγώ δεν έχω δάκρυα

για φαντάσου...

"κουράστηκα πια να σε ψάχνω σ'αυτές τις σιωπηλές πόλεις..."

Μια φορά ήταν ένα κοριτσάκι τόσο δα μικρό σαν ένα στραγάλι. Πολυφιλημένο και πολυχαιδεμένο. Έκανε οτι πετούσε με αεροπλάνα πάνω σε κάτι πατούσες νούμερο 38 και φοβόταν τα σκουπιδιάρικα που ερχόντουσαν κι αδειάζανε τους κάδους. Έκανε βόλτες σ' ένα μικρό κηπάκι, αγκάλιαζε τα πεύκα και ρωτούσε γιατί κλαίγαν. Μάθαινε τα παραμύθια απ' έξω κι έκανε τάχα πως τα διάβαζε. Το κοριτσάκι είχε δυο μεγάλα μάτια με πολλά δάκρυα. Εύκολα δάκρυα και αλμυρά σαν πατατάκια. Ήταν πολύ τυχερό, γιατί κοιμόταν ανάμεσα σε δυο κορμιά και πότε πότε, όταν κρύωνε πολύ, κάποιος άφηνε ζεστές ανάσες στην πλατούλα του. Μιλούσε πολύ, συνέχεια μιλούσε, λες και αν σταματούσε να μιλάει θα εξαφανιζόταν. Μετά χόρευε πολύ, και ακόμη πιο πολύ, και μιλούσε χορεύοντας. Και δώστου να χορεύει και δώστου να μιλάει... Κι έλεγε "Σ' αγαπώ ως τον ουρανό, να πάω και να' ρθω άπειρες φορές!".

Έχουμε μια δάφνη φυτεμένη στον κήπο. Έχει μεγαλώσει και όταν την πλησιάζεις πολύ μυρίζει όπως μυρίζουν οι φακές. Είχε ξημερώσει το 2014 κι εγώ στεκόμουν μπροστά της. Έλεγα μακάρι...