"τότε ένιωσα την ανυπέρβλητη ανάγκη να αγκαλιάσω όλη μου τη ζωή με μία κίνηση· όλο τον παραλογισμό της ζωής μου."

Σήμερα θα φάμε ψάρι...

       Στην κουζίνα,περιτριγυρισμένη απο μουτρωμένα παιδάκια με γυαλάκια,κοιτάζω τον Μονομάχο μας που είναι κατακόκκινος σαν παπαρούνα και μάλλον δυστυχισμένος μέσα στην τετράγωνη γυάλα.

Μία συγγνώμη πλανάται στον αέρα αλλά δεν θα ειπωθεί ποτέ.Έτσι στραβά και καχεκτικά που κουβαλάμε το εγώ μας ,θα πέσει να μας πλακώσει.

Θυμάμαι που κόβαμε γιρλάντες με χρωματιστά ανθρωπάκια και έγραφα με μεγάλα γράμματα:"Όταν έχεις παρέα είναι όλα πιο ωραία!".

       Σήμερα τα είπαμε και τα συμφωνήσαμε.Κάθαρση και κρύο τσάι με λεμόνι.Έσενα να ξέρεις θα σε δέσω πιο σφιχτά με τη κλωστή μου να μην μου φύγεις ποτέ!Γιατί είσαι'συ ο πιο διαφορετικός απ'όλα όσα διαφέρουν...

       Κι είναι κι ένα κοριτσάκι στην κουζίνα που όλο μεγαλώνει και γίνεται πελώριο σαν την Αλίκη.Με κοιτάζει με κάτι μάτια αλλιώτικα,λες και έχω όλες τις απαντήσεις κάπου κρυμμένες μες το μέλι.

Άνισες σχέσεις.Να ξέρουμε τί ζητάμε για να καταλαβαίνουμε τί στερούμαστε.

Σ'ένα βιβλίο απέναντι λέει "Την αυταπάτη πώς είναι εκλεκτός ίσως την πρωτογνωρίζει ο άνθρωπος σαν τροφή,χάρη στις μητρικές φροντίδες,που τις δέχεται χωρίς να τις αξίζει,και τις διεκδικεί παρ'όλα αυτά δυναμικά."

Μα τι τρέχει τελοσπάντων;Θα τον πιούμε επιτέλους αυτόν τον καφέ;

Γαλήνια αταξία

Γνώριμες αποστάσεις.
Οι πιο απομακρυσμένοι είναι οι αγαπημένοι.

Απέραντη η θάλασσα κ'οι άνθρωποί μου.

Εμείς δεν μιλάμε με λέξεις.Οι λέξεις μας σωπαίνουν.

Μια χούφτα αλμύρα.

Κι όλα μέσα μου θα τα κλείσω.

Μέχρι να χορτάσει ήλιο η ψυχή και να κυλήσει απ'τα μάτια θάλασσα.

Αβάσταχτη προσμονή,λυπήσου με.

Κι ας βουτάω εγώ με τις σκέψεις μου στα πιο βαθιά του βάθους.

Άπληστο καλοκαίρι.

Δεν μας φτάνουν οι αισθήσεις.