ούτε κιχ...

ένα κουβάρι εγώ κι η τύχη μου, με την άκρη του δεμένη στο μικρό σου δαχτυλάκι που βουτάει κρυφά στις αισθήσεις μου και τις τσιμπάει μία μία, να χαχανίσουν να στροβιλιστούν και να χοροπηδήσουν μακριά απο' μένα κι απο κάθετι δικό μου ξυπνώντας με χωρίς ανάσα να βγώ να τις γυρέψω γλιστρώντας στην κοιλιά σου κατακυλώντας στα πλευρά σου φτάνοντας στον λουκουμαδένιο σου κόκκυγα για να ξεκινήσω μια ιστορία χωρίς τέλος σκαρφαλώνοντας στην πλάτη σου ελαφριά σαν ένα χνούδι αφήνοντας πίσω μου μικρά μυστικά για να ξαναβρώ τον δρόμο μέχρι το πίσω μέρος του αυτιού σου το ζεστό και το απάτητο, να λύσω εκεί τον αναστεναγμό που είχα ξεχάσει μέσα μου δεμένο να μπλεχτεί με τον καπνό σου περιμένωντας να γρατζουνίσει την φαντασία σαν πεινασμένος γάτος έξω απ'την πόρτα

μαζεύω ψίχουλα για να φτιάξω ένα ψωμί

απο το οποίο εσύ θα φας για μια λιγούρα

και για μένα ούτε ψύχα

exercitium mentale

  Όλα όμορφα και ανομοιόμορφα. Παντού παράθυρα. Μικρά, μεγάλα, τετράγωνα, ορθογώνια, κυκλικά, ρόμβοι , μισάνοιχτα, καγκελωμένα και παράθυρα και παράθυρα και παράθυρα και παράθυρα... Άραγε αυτοί το σκέφτονται ποτέ να πηδήξουν; Ή  έστω να πετάξουν;
  Ο πονοκέφαλος πέρασε κι έμεινε μόνο η αίσθηση μιας τραχειάς και κοκαλωμένης γλώσσας. Την έκαψα το πρωί με τον καφέ. Μετράω τις στάσεις για να μην χαθώ. Δεν αγχώνομαι. Τρίβω τα δαχτυλά μου λες και πασπαλίζω ζάχαρη πάνω απ' το γλυκό και αναπνέω με ηρεμία, λέω tschüss και χαμογελάω. Έχουν πλάκα αυτοί εδώ! Προσπαθούν να μην σε κοιτάζουν για να μην τους πάρεις για αδιάκριτους, και αν κάποια στιγμή διασταυρωθούν τα βλέμματά σας, κοιτάζουν απότομα αλλού, δήθεν αδιάφορα, έχοντας ελαφρώς κοκκινίσει. Ένας λαός με κόκκινα μάγουλα και βόλους για μάτια. Κι εγώ εδώ, να ψάχνω πράγματα να δω, να κάνω και να φάω, προσπαθώντας να μην σκέφτομαι πως είμαι σε μια πόλη που αν και πολύ ενδιαφέρουσα, δεν έχει εσένα.

7.2.14  13:10 Berlin