per-formance

"Και μετά,την στιγμή που μπαίνω σ' αυτόν τον χώρο, που είναι πραγματικά φτιαγμένος απο την σάρκα των άλλων, και όπου η δική μου σάρκα  γίνεται σάρκα κοινή για τους άλλους, χάνοντας κάθε προσωπική αυτονομία, έχω την εντύπωση οτι μπορώ αλήθεια να εκδηλωθώ σ' αυτούς χωρίς κανένα εμπόδιο (...). Δεν νιώθω αυτό το είδος φραγμάτων που υφίσταται κανονικά στο πρώτο πλησίασμα μεταξύ ξένων (...). Μέσα στην δράση, προφανώς, η εικόνα του σώματός μου είναι απολύτως κομματιασμένη. Σιγά σιγά αποχωρίζεται απο εμένα -με όλες τις έννοιες- και μετά αναδομώ αυτήν την εικόνα μέσω των άλλων (...). Και μετά, όταν η δράση έχει τελειώσει, νιώθω απολύτως άδεια, έχω την εντύπωση οτι πετώ, οτι δεν έχω πια σώμα, και πρέπει να ξαναβρώ τον εαυτό μου."

Gina Pane

memorandum

Χειροκρότημα.

"Σαν να ήταν η τελευταία αγκαλιά."

Ησυχία παρακαλώ.

Δεν είμαστε μαθημένοι στη σιωπή. Θεωρούμε την παύση μια άσκοπη στιγμή, νομίζοντας πως η απραξία δεν είναι πράξη και πως κάθε πράξη διώχνει την απραξία.

Το κοινό είναι κοινό, επείδη πάντα θα υπάρχει κάτι που δεν ξέρει.

Το μοναδικό πράγμα που θα κάνω τελικά εγώ για σένα, θα είναι να σε ελαφρύνω. Απο αυτό το άτιμο βάρος της επίγνωσης. Κάνω μια επιλογή και είναι η μόνη που μου επιτρέπεται όσον αφορά σε σένα. Επιλέγω να κουβαλάω ένα μυστικό για να μην πέσει πάνω σου και σε πλακώσει, αφήνοντάς με γυμνή να ψάχνω τον εαυτό μου στα μέρη που τον σκόρπιζα αυτά τα δύο χρόνια. Επιλέγω να σε βουλιάξω στην σιωπή για να προστατέψω ένα "εμείς" που παλιώνει κάθε στιγμή που δεν γεννιέται. Σ' αφήνω λοιπόν σ'ενα παλιό χαλί που το πατάνε τα ζευγάρια χορεύοντας αγκαλιασμένα, ακουμπώντας τα χείλη τους σε ιδρωμένους, ζεστούς λαιμούς, γεμάτους προσδοκίες και ικανοποίηση. Να σε τυλίξουν, να σε κλείσουν σε μια αποθήκη, περιμένοντας τον χειμώνα να σε καλέσει νοσταλγώντας.

Επιλέγω εμένα επειδή δεν μπορώ να επιλέξω εσένα.

Καλό καλοκαίρι ψυχή μου.