μετά την τρικυμία

Καινούργια μορφή.Πέτρινη.Σιωπηλή.
Ένας μόνο αναστεναγμός.Ένας που θυμίζει σπαραγμό.
Ήταν την ώρα που χόρευα,που σαν μια σταγόνα μέλι,έπεσε στο ξύλινο πάτωμα.
Επιστροφή στο ίδιο μεθυσμένο μονοπάτι.
Καταργώ ένα εσύ.Πλάθω άλλο ένα εγώ.
Τις απαντήσεις μου,τις κρύβω σ'ενα παραμύθι ανείπωτο.
Εκεί θ'ανήκουν.Μία,δύο,τρεις...
Κοροιδεύω τους φόβους μου.
Ξεγελώ τη γύμνια.
Ανοιχτά τεντωμένα χέρια.
Αχόρταγα.
Αναζητούν την λήθη.


Να ένα μυστικό!
Μ'έχασα για να με χάσεις.

Days of roses

Τη βρήκα επιτέλους τη ματιά σου.Και τώρα την (ανα)ζητώ κάθε φορά που δεν είναι τριγύρω...Ένα αίνιγμα κι εσύ!
Γιγαντώνεται η συνήθεια,τρομακτικές διαστάσεις.
Κι εγώ,που αφελώς πίστευα πως αν μεταμόρφωνα τις ανάγκες σε συνήθειες θα ένιωθα πιο ανθεκτική,πάλι πιο φθαρτή απο ποτέ νιώθω.
(Να θυμάμαι να σε ψάχνω και στα δάκρυα,αυτά τα δάκρυα που κρατάς μόνο για σένα.)

 Τώρα,που δίπλα σε κάθετι που μ'αρέσει εγώ βάζω ένα "φαντάσου",τα χαμόγελα ξεχειλίζουν...και είναι τόσο μα τόσο όμορφοι οι άνθρωποί μου όταν χαμογελούν!

Το πρόβλημα δεν είναι πως γυρεύω τις ιδιαιτερότητές μας σε όλους τους "αγνώστους",είναι πως γυρεύω και τις παραξενιές μας,

                  τα βλέμματά μας

                  και τα παθήματα μας  

                  τα χάδια μας και τα νάζια μας

                  τις μαλαματίνες,τις γλυκές και φίνες 

                  τις ασφάλειες,μα και τις ανασφάλειες

                  τις καλημέρες μας 

                  και κυρίως τις  καληνύχτες μας

                  τις φωνές μας

                  και τις σιωπές μας,που ακούγονται πιο δυνατά

                  τα φαγητά μας

                  τα χασμουρητά μας

                  τις πολυλογίες μας

                  και τις μελαγχολίες μας

                  τις πτώσεις,μα και τις απαιτούμενες εκπτώσεις

                  τα τί και τα γιατί

                  τις στροφές και τις αποστροφές μας

                  τα μυστικά μας-κρυφά και φανερά-

                  τις μυρωδιές μας

                  κι αυτές τις άτιμες τις αγκαλιές μας ...

                "...τα ποιήματα που αγαπώ θέλω να τα ζήσω μαζί σου"

Αμάν!

Στο μεταίχμιο της διαστροφής

...ένα 'θέλω' δρόμος

να κλείσω την μυρωδιά σου σ'ένα μπουκάλι

"Να σε πιώ,να ξεδιψάσω!"

να σε κρύψω,για να σε βρω πάλι

να σε δω να έρχεσαι,πριν καν να φύγεις

να σ'αγκαλιάσω και στα χέρια μου να λιώσεις

να ταξιδεύουμε σε μιαν ιδέα

να με ψάχνεις στα χρώματα της ανατολής

να γίνει το λίγο πολύ,και το πολύ αρκετό

Κι όπου βρίσκομαι,να βρίσκομαι ολόκληρη
τόση κι άλλη τόση...

Αλίμονο!

πρέπει να μάθω να ξεχνώ,για να μπορέσω να θυμάμαι.