Ένα κουτί γεμάτο χρώματα.

Μπλε.
Σαν το κύμα θα'ρθεις και θα φύγεις πάλι.
Σ'εκείνα τα μακρινά ταξίδια,με συντροφιά τη νοσταλγία...

Κόκκινο.
Κάθε αναστεναγμός και πόθος.
Απόψε θα σ'ονειρευτώ...

Κίτρινο.
Παραβγαίνουμε;
Δικά μας όλα τα ανώφελα.

Πράσινο.
"Γιατί κλαίνε τα πεύκα;"

Άσπρο.
και χορεύω και χορεύω και χορεύω·
Ολόκληρη πια

Βιολετί.
Αχ αυτοί οι έρωτες!
Ως το φεγγάρι και πάλι πίσω...

Εγώ μας χρωμάτισα πριν να μας ζήσω.
Όλους μας.

Ένα κουτί γεμάτο ανθρώπους.

goodmorning sunshine

ψευτοκαταστασεις...

Ας ειναι...

Μεχρι να μπουκωσουμε απ΄τη ψευτια και να μην υπαρχει αερας.Μεχρι να μας κοπει η ανασα,μεχρι να λυγισουν τα γονατα μας,μεχρι να δαγκωσουμε την γλωσσα μας...

Και μετα ξυπνας και το πιο ομορφο κοριτσακι καθεται στο κρεβατι σου και σε κοιταζει και σου λεει το πιο αληθινο καλημερα που εχει υπαρξει.Και λες,δε γαμιεται...σημερα θα λεω αληθειες.
Εκμεταλλευσου το!

Η ΛΙΜΝΗ ΤΩΝ ΔΑΚΡΥΩΝ

Διάβαζα το παραμύθι της αδερφής μου.Εκείνο με την Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων.

"Πείτε μου πρώτα ποιά είμαι!Αν μ'αρέσει το άτομο που θα πείτε,τότε θα ξανανέβω.Διαφορετικά,θα μείνω εδώ μέχρι να γίνω κάποια άλλη!Ποπό,δυστυχία μου!"

Βυθίστηκα πάλι χτες.Και βύθησα κι εσένα μαζί μου.Και σε πόνεσα.
Μερικές φορές σκέφτομαι πώς θα ήταν αν όλα γίνονταν πιο εύκολα,ανώδυνα.Αν απλά επέπλεαν.
Τί είναι λίγο και τί πολύ,και γιατί με φοβίζουν και τα δύο;
Δεν μπορώ να βρω απαντήσεις,όλο μου ξεγλιστρούν και κρύβονται...Μα εσύ τις χρειάζεσαι.
Σιγά σιγά μαθαίνω να ζω με το "εσύ".Προσπαθώ.
Τι πιστεύεις,εσύ.
Τι νώθεις,εσύ.
Τι περιμένεις,εσύ.
Τι υπομένεις,εσύ.

Το "εμείς" σαν σκια ακολουθεί πιστά κι αθόρυβα.

Εγώ είμαι περήφανη που σε κουβαλάω έτσι μέσα μου κι ας είναι το πιο δύσκολο απ'όλα οσα σε αφορούν και σου αρμόζουν,που πληγώνω τον εαυτό μου πληγώνοντάς σε,που χαμογελάω και που κλαιω με τα δικά σου λόγια.Και παντα θα είμαι.

"Στο τέλος θα σε μισήσω!" είχα πει
Σταματάω για να μην μισήσω εμένα τελικά.
Δεν σου δίνεται τίποτα που δεν έχεις ήδη κερδίσει...



Με ενα ευχαριστώ πιο μεγάλο απο μια συγγνώμη.

...όταν μια πόλη σε κατέχει ολόκληρη,μα δεν θα γίνει ποτέ δική σου.

Όμορφη πανέμορφη Αθήνα!

"Ένα κομμάτι μου μένει εκεί μαζί σου.Το κέρδισες..."

Εσύ με ντύνεις.Κι εγώ θα μείνω πιστή στη μορφή που μου φοράς.
Μα είναι άραγε τόσο μάταιο να προσπαθήσω να την (αντ)αλλάξω?
Τόσα εγώ μέσα μου.Ένα απ'αυτά σ'αγαπάει τόσο πολύ,και σε θαυμάζει.
Δεν θα καταλάβεις ποτέ,επειδή δεν άφησα ουτε τον εαυτό μου τον ίδιο να καταλάβει.Το παράδοξο και το παράλογο έχουμε μάθει να το τρέμουμε.Κι εσύ με πονάς,και όταν το αισθάνεσαι με πονάς ακόμα πιο πολύ...
Κουράστηκα να προσπαθώ για τους ανθρώπους.Εσύ την ξέρεις καλά αυτή την κούραση.


Είμαστε δύο ύπεροχοι συνοδοιπόροι.Ταξιδεύουμε παράλληλα μα ποτέ μαζί.Μόνο μια στιγμή θα κοιταχτούμε και θα χαμογελάσουμε,και εκείνη την απειροελάχιστη στιγμή θα σε ξέρω καλύτερα απο τον καθένα,θα μ'έχεις αφήσει να σε μάθω.Και μετά θα συνεχίσεις στον δικό σου δρόμο,και η θύμησή σου αβάσταχτη θα πλαγιάζει μαζί μου καθε βράδυ.
Μα εσένα δεν σου πρέπουν δάκρυα,γι'αυτό θα είμαι πάντα αθόρυβη.
Μόνο χαμόγελα σου πρέπουν εσένα,απο κεινα τα χαμόγελα που λάμπουν,που σε βυθίζουν σε μια ασφάλεια πιο ζεστή απο κάθε αγκαλιά.


Έλα δίπλα μου,κι εγώ θα σβήσω το φως.Μπορούμε να ψιθυρήσουμε τις πληγές μας αν το θες.Κι εγω θ'ανοίξω μια μεγάλη αγκαλιά να τις χωρέσω όλες.

Όλα είναι αβέβαια όπως πρέπει να είναι.
Τώρα ξέρω.
Σ'αφήνω να φύγεις κι ας μην έφτασες ποτέ εδω.
Πιστή στη μορφή που μου φοράς.


Καληνύχτα

Λ.Σ.

Έτσι μια μέρα εμφανίστηκες
με μια μεγάλη αγκαλιά για να γλυκάνεις
το πέρα μου,το βάσανο
τη Μνήμη σου.
Ενός λεπτού σιωπή
που μπήζεις τα δόντια στο χέρι 
για να ξεγελάσεις τον πόνο.

Να ξανάρθεις
χωρίς γλύκες,αυτή τη φορά!
Έτσι,
με ένα Τίποτα.
Μου φτάνει.


Δεν φταις εσύ
για τα χαλάσματα.

Περπατάς και μυρίζει γιασεμί...Σκέτη ευτυχία!

Μάρτης γδάρτης ...

Ψάχνω να σε βρω μέσα σε εικόνες και ήχους.

Θυμάμαι...

Κάθε λέξη μ'αγκάλιαζε,λες και δεν είχε ξαναβγεί απο άλλα χείλη.

Κάθε αναστεναγμός με τύλιγε,λες και μέσα σου κατοικούσαν όλοι οι πόθοι.

Κάθε βλέμμα ανεξήγητα οικείο,λες και ήσουν εσύ η συντροφιά στα μακρινά εκείνα όνειρα.

Θυμάμαι...

Η ανάμνησή σου πλανιέται γύρω μου,γνώριμη πια,δεν με φοβίζει.

Παραδομένη στη γλυκιά θύμηση της φωνής σου

ατόφια.

Θυμάμαι...

Όπου κι αν πηγαίνω κουβαλάω κι εσένα πια μαζί μου.

Χρειάζεσαι ένα όνομα κι ένα φιλί.

 Ίσως σου πρέπει η λησμονιά.

Όμως εγώ θυμάμαι.