παλινδρόμηση

   Πήγα να παίξω ξανά εκείνο το παιχνίδι, εκείνο με τις λέξεις. Και μετά κατάλαβα πόσο λειψό είναι, πόσο δεν μου φτάνει. Κι ένιωσα ντροπή που έβαζα τους ανθρώπους μου να παίζουν, ντροπή που οι κανόνες του ανάγκαζαν τους παίκτες να κλείσουν μια λέξη σε μια άλλη παραλείποντας κάθε είδους απάντηση λες και είναι περιττή.

      Σε φτιάχνω όπως θέλω εγώ για να μ'αρέσεις. Ξεμπερδεύω όπως όπως την αγάπη απο την εκτίμηση και αναγνωρίζω αυτό το σφάλμα που ίσως είναι το μεγαλύτερο απ'όλα όσα σε αφορούν. Αναμφίβολη η αγάπη. Σε φτιάχνω λοιπόν όπως σε θέλω εγώ για να μ'αρέσεις, και ασυναίσθητα περιμένω να ζητήσεις κάτι απο μένα για να μην ντρέπομαι που εγώ ζητάω. Όμως δεν ζητάς, τις προσδοκίες σου τις κρύβεις, για να μην τις βλέπεις. Θα φοβάμαι να πω τέλος γιατί θα το κάνω πάλι μια αρχή και όλες οι ομορφιές του κόσμου θα σε τυλίγουν πάντα και είναι κρίμα...

     Αλίμονο τη στιγμή που θα σε ονομάσω κι εσένα ανασφάλεια και θα σε θάψω τόσο βαθιά που δεν θα σ' αγγίζει καμία μελωδία!

Συμμορφώνομαι με το χωρίς και το φταίξιμο είναι όλο δικό σου.

Θυμώνω τόσο, που ελπίζω σε μία απογοήτευση που δεν περίμενα ποτέ να σου ταιριάξει.

Νίκησες!

"Πού θα πας και θα φύγεις πάλι;"

  

     Σκέφτομαι. Όταν θα έχουν φύγει, εγώ θα είμαι εδώ, κι εδώ θα θέλω να είμαι. Θα μπορεί να τα λέει όλα σε μένα, τα μυστικά, και τα πιο μυστικά, τα "θα'θελα..." και τα "για φαντάσου...", να με ρωτάει, να με ξαναρωτάει και ξάνα και ξανά... 

     Ονομάζω την ντροπή της άλλοτε σεβασμό και άλλοτε θαυμασμό για να μην στενοχωριέμαι. Δεν προσποιούμαι, μαζί της δεν πρέπει. Για να έχω το δικαίωμα να την μάθω, για να μου το δίνει. Την νιώθω να με περιμένει και η προσμονή της, η ανάγκη της, με σφίγγει. Όμως εκείνη καταλαβαίνει. Κι όταν θα θέλω να κρυφτώ απ' τον εαυτό μου, εκείνη θα ξέρει την κρυψώνα.

     Κάποιες στιγμές εύχομαι να ήμουν αλλιώς, το αλλιώς που θα μπορούσα να' μαι, να ξέπλενα αυτό το τραγουδιστό "κακιά" απο πάνω μου και να ήμουν πεντακάθαρη κι αστραφτερή. Φόβος.

     Μόνο να μην βασανίζεται μ'αυτό που είναι, μ'αυτό που θα γίνει και μ'εκείνο που ίσως να μην γίνει ποτέ. Κι ας είναι η υποχρέωση και το δεδομένο τα πιο μεγάλα λάθη μας.

Αγάπη. Απο' κείνη την αγάπη με τα πολλά σχήματα και τα πολλά χρώματα.


στη Μάρια

Βουτιά

Εισπνοή, σαν ρουφιξιά, διψασμένη.
Παύση.

Οι πληγές στην επιφάνεια. Εδώ γυμνή και μόνη, τυλιγμένη στην ίδια ακαθόριστη μελωδία. Μετράω τα μπαλώματα. Χαλαρώνουν οι κλωστές.
Πιο βαθιά.
Τα κομμάτια μου σκορπισμένα σε καθίσματα.
Πιο βαθιά.
Και κάπου στις ρόδες μπλέχτηκα...Μα όταν κάποιος θέλει κάτι το κυνηγάει, δεν κυνηγιέται απ'αυτό.
Πιο βαθιά.
Μπαρ:Ροδανθός. Ταλέντο στην ευγνωμοσύνη.
Πιο βαθιά.
Ν'ανάψουμε μια φωτιά να λιώσουν τα κορμιά μας. Κι εγώ; Εγώ τί; Εγώ χωρίς εσένα. Προσποιούμαι μια ψυχρότητα που μοιάζει με τη δική σου, ελπίζοντας πως θα σε βρω εκεί που σ'έκρυψα.
Πιο βαθιά.
Ανέβασέ μας ψηλά, να μην μας φτάνει κανείς. Αναγκαία απόσταση.
Πιο βαθιά.
"Όποιος απέτυχε στον αποχαιρετισμό, ας μην περιμένει και πολλά απο το ξανασμίξιμο."
 Χαμόγελα και έρωτες. Χίλιες φορές έρωτες!
Πιο βαθιά.
Κοιμούνται. Να μην κρυώνουν. Να ονειρεύονται.

Φτάσαμε.

Δίνω μια και βγαίνω στην επιφάνεια·

δάκρυα πιο αλμυρά απ΄τη θάλασσα.