Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

χρόνια πολλά χρόνια καλά

Όλοι έχουμε ένα κουτί με δύναμη κάπου κρυμμένο. Εγώ επέμενα να το πάρω μαζί μου όταν έφυγα. "Όχι μη! Θα φτιάξεις άλλο εσύ." είπαν. Το βρήκα λοιπόν αυτό που έμεινε εδώ, τυχαία, ψάχνοντας ένα ψαλίδι να κόψω μια κλωστή. Γεμάτο. Όταν λίγο λίγο αδειάζει, εκείνοι εκεί οι δυό μου το ξαναγεμίζουν και το κρύβουν πάλι γρήγορα να μην το δω και τρομάξω. Επίτηδες το κάνουν! Ώστε κάθε βήμα που θα με απομακρύνει , θα γεννά όλο και περισσότερη ευγνωμοσύνη και αγάπη.

"Να είσαι ζωντανή!" είπα στην Ξένη μου. Και μακάρι να το λέω πιο συχνά, σε σένα και σε μένα και σε κείνους.

Δεν την έκοψα την κλωστή τελικά.
Σφίξε την όμως εσύ αυτή τη φορά. Βρες τη δύναμη στο δικό σου το κουτί
ή πλησίασε και ζήτα λίγη κι απο μένα.

Τρίτη 3 Δεκεμβρίου 2013

θυμηδία

Λες και γράφω για να σβήσω
τις λέξεις που θα έλεγα
τις σιωπές που κρύβονται όταν με κοιτάς.
Λες και κοιμάμαι για να ξυπνήσω
εμένα για σένα
όλα τα ψιθυριστά "ευχαριστώ".
Λες και φοβάμαι για να γίνω γενναία
μ' εκείνο που επιλέγω ν' αγαπώ
τα σημάδια μου τα φανερά και τ' αφανέρωτα.
Λες και δρω για ν' αντιδράσω
στη θλίψη που μουδιάζει
το δικό μου ανικανοποίητο.
Χορός πεινασμένος, σκορπισμένος, ειλικρινής.
Σηκώνοντας το κεφάλι ψηλά, περιμένοντας να στάξει μέλι απ' το ταβάνι
να γλυκαθεί το σώμα ν' ανασάνει.
Λες και γίνομαι εγώ για να γίνουμε εμείς.

Ημιτελής σαν όνειρο ...
 

Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2013

"Δεν είναι τίποτα περιττό."

     Άν κάτσεις σε μια διαφορετική καρέκλα στο βάθος, θα βλέπεις τα πράγματα διαφορετικά. Άν σε βάλουν στην άλλη γωνία, πάλι διαφορετικά θα τα βλέπεις. Μήπως προτιμάς μια μπροστινή θέση; Άλλο πράγμα οι μπροστινές θέσεις! Σαν να είσαι πιο κοντά. Μάταια. Οι περισσότεροι, εκείνους εκεί τους πίσω προσπαθούν να κερδίσουν, εκείνους τους μακρινούς. Άν κάτσεις πίσω θα βλέπεις; Πρέπει να βλέπεις! Θέλω να βλέπεις. Θέλω να θες να βλέπεις. Γι' αυτό ήρθες. Για να βλέπεις. Όπου κι αν σε βάλουν, πάλι κάτι δεν θα μπορείς να δεις ή κάτι θα βλέπεις διαφορετικά. Διάλεξε μόνος σου που θα κάτσεις. Βάλε τα γυαλιά σου αν νομίζεις ότι τα χρειάζεσαι, ή βγάλε τα όταν θα σε κουράσουν. Άν θες κλείσε το ένα σου μάτι και κοίτα μόνο με το άλλο. Άν θες κλείσε και τα δύο μάτια. Όμως άνοιξέ τα κάποια στιγμή! Σε λίγο θ' αρχίσει. Διάλεξε μια θέση να κάτσεις και μετά ίσως χρειαστεί να την αλλάξεις. Μην ανησυχείς, πάντα υπάρχουν θέσεις. Όχι, μην ξεχνάς! Διαλέγεις που θα κάτσεις, διαλέγεις και τι θα δεις.  

Ίσως τελικά αυτοί που βλέπεις, να μην είναι μπροστά σου, αλλά απέναντί σου.

Ησυχία τώρα…
Αρχίζει.
Καλή διασκέδαση!

 


Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013

Μείον δύο

Με προστατεύει μια πόλη.
Ένα σπίτι που μυρίζει γαλλικό καφέ και ξύλο.
Με προστατεύουν τρεις αγκαλιές.
Μια ξαφνική αίσθηση πληρότητας όταν, τη στιγμή ακριβώς που βλέπεις κάποιον, καταλαβαίνεις πόσο πολύ σου είχε λείψει.
Με προστατεύουν οι σκέψεις σου, που τις διαβάζω όταν λείπεις και νιώθω τυχερή που είμαι φτιαγμένη απο σένα.
Με προστατεύουν λόγια.
Θέλει λίγη περισσότερη δύναμη να κοιτάς κάποιον στα μάτια όταν σου λέει κάτι υπέροχο...
Ευγνωμοσύνη σε πολλές, καινούργιες μορφές.
"Να γίνεις σπουδαία. Μην το ξεχάσεις."

Τώρα τελευταία περπατάω στο μονοπάτι που μου ζωγραφήσατε και χρησιμοποιώ δεύτερο πληθυντικό.
Δεν σας φαντάζομαι. Ευτυχώς δεν σας ονειρεύομαι.
Κι ένας "Hopper" θα μείνει έτσι όπως ήταν, τυλιγμένος
με αγάπη.

Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2013



5
10
15
20
25
...

άρχισαν να μετράνε μόνοι τους,χωρίς να μου το πουν
30
35
40
45
...

σειρά μου να κρυφτώ
50
55
60
65
...

μην έρθεις μαζί μου.μόνη μου.
70
75
80
85
...

κι αν δεν με βρουν;
90
95
...

δεν θα'χουν ψάξει

100

φτου και βγήκαν!

Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013

"Ο έρωτας είναι η ελευθερία μας."


Να έχω τη δύναμη να βλέπω τις αλλαγές γύρω μου, να τις κατακρίνω όταν φθείρουν , να τις σέβομαι όταν εξελίσσουν, να αντιδρώ όταν αδικούν και να τις αποζητάω όταν χάνομαι...

Τώρα που στο μυαλό μου μένετε όλοι γυμνοί, τώρα βλέπω την ασχήμια σας, και αηδιάζω!
Χωρίς τύψεις
μέχρι να βραδιάσει
και να γίνετε πάλι ένα με μένα.

Θυμήσου: άλλο το μυστικό,κι άλλο το ψέμα.

Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

μου λείπει: είχα κάτι, μα δεν το έχω πια, και η απουσία του αφήνει ένα κενό, έναν λεκέ, στεγνό και μελαγχολικό
μου έλειπε κι όταν το είχα


Καινούργιοι καθρέπτες, περαστικά είδωλα
τόσα σώματα γύρω μου
ανείπωτη απερίγραπτη έλξη
δεν θα μας μείνει αέρας ν'ανασάνουμε.
Καινούργιο στρώμα
έφερε καινούργια όνειρα
έφεραν ένα καινούργιο εσύ.
Εσύ θα είσαι μυστικό
θα με αγγίζεις κάτω απο μια μεταμφίεση
κι εγώ με αυθάδεια και απληστία θα σου λεω 
πες λοιπόν...
Πες!

Παρασκευή 23 Αυγούστου 2013

παλινδρόμηση

   Πήγα να παίξω ξανά εκείνο το παιχνίδι, εκείνο με τις λέξεις. Και μετά κατάλαβα πόσο λειψό είναι, πόσο δεν μου φτάνει. Κι ένιωσα ντροπή που έβαζα τους ανθρώπους μου να παίζουν, ντροπή που οι κανόνες του ανάγκαζαν τους παίκτες να κλείσουν μια λέξη σε μια άλλη παραλείποντας κάθε είδους απάντηση λες και είναι περιττή.
      Σε φτιάχνω όπως θέλω εγώ για να μ'αρέσεις. Ξεμπερδεύω όπως όπως την αγάπη απο την εκτίμηση και αναγνωρίζω αυτό το σφάλμα που ίσως είναι το μεγαλύτερο απ'όλα όσα σε αφορούν. Αναμφίβολη η αγάπη. Σε φτιάχνω λοιπόν όπως σε θέλω εγώ για να μ'αρέσεις, και ασυναίσθητα περιμένω να ζητήσεις κάτι απο μένα για να μην ντρέπομαι που εγώ ζητάω. Όμως δεν ζητάς, τις προσδοκίες σου τις κρύβεις, για να μην τις βλέπεις. Θα φοβάμαι να πω τέλος γιατί θα το κάνω πάλι μια αρχή και όλες οι ομορφιές του κόσμου θα σε τυλίγουν πάντα και είναι κρίμα...
     Αλίμονο τη στιγμή που θα σε ονομάσω κι εσένα ανασφάλεια και θα σε θάψω τόσο βαθιά που δεν θα σ' αγγίζει καμία μελωδία!
Συμμορφώνομαι με το χωρίς και το φταίξιμο είναι όλο δικό σου.
Θυμώνω τόσο, που ελπίζω σε μία απογοήτευση που δεν περίμενα ποτέ να σου ταιριάξει.

Νίκησες!

Κυριακή 18 Αυγούστου 2013

"Πού θα πας και θα φύγεις πάλι;"


  
     Σκέφτομαι. Όταν θα έχουν φύγει, εγώ θα είμαι εδώ, κι εδώ θα θέλω να είμαι. Θα μπορεί να τα λέει όλα σε μένα, τα μυστικά, και τα πιο μυστικά, τα "θα'θελα..." και τα "για φαντάσου...", να με ρωτάει, να με ξαναρωτάει και ξάνα και ξανά... 
     Ονομάζω την ντροπή της άλλοτε σεβασμό και άλλοτε θαυμασμό για να μην στενοχωριέμαι. Δεν προσποιούμαι, μαζί της δεν πρέπει. Για να έχω το δικαίωμα να την μάθω, για να μου το δίνει. Την νιώθω να με περιμένει και η προσμονή της, η ανάγκη της, με σφίγγει. Όμως εκείνη καταλαβαίνει. Κι όταν θα θέλω να κρυφτώ απ' τον εαυτό μου, εκείνη θα ξέρει την κρυψώνα.
     Κάποιες στιγμές εύχομαι να ήμουν αλλιώς, το αλλιώς που θα μπορούσα να' μαι, να ξέπλενα αυτό το τραγουδιστό "κακιά" απο πάνω μου και να ήμουν πεντακάθαρη κι αστραφτερή. Φόβος.
     Μόνο να μην βασανίζεται μ'αυτό που είναι, μ'αυτό που θα γίνει και μ'εκείνο που ίσως να μην γίνει ποτέ. Κι ας είναι η υποχρέωση και το δεδομένο τα πιο μεγάλα λάθη μας.
Αγάπη. Απο' κείνη την αγάπη με τα πολλά σχήματα και τα πολλά χρώματα.


στη Μάρια

Κυριακή 11 Αυγούστου 2013

Βουτιά

Εισπνοή, σαν ρουφιξιά, διψασμένη.
Παύση.

Οι πληγές στην επιφάνεια. Εδώ γυμνή και μόνη, τυλιγμένη στην ίδια ακαθόριστη μελωδία. Μετράω τα μπαλώματα. Χαλαρώνουν οι κλωστές.
Πιο βαθιά.
Τα κομμάτια μου σκορπισμένα σε καθίσματα.
Πιο βαθιά.
Και κάπου στις ρόδες μπλέχτηκα...Μα όταν κάποιος θέλει κάτι το κυνηγάει, δεν κυνηγιέται απ'αυτό.
Πιο βαθιά.
Μπαρ:Ροδανθός. Ταλέντο στην ευγνωμοσύνη.
Πιο βαθιά.
Ν'ανάψουμε μια φωτιά να λιώσουν τα κορμιά μας. Κι εγώ; Εγώ τί; Εγώ χωρίς εσένα. Προσποιούμαι μια ψυχρότητα που μοιάζει με τη δική σου, ελπίζοντας πως θα σε βρω εκεί που σ'έκρυψα.
Πιο βαθιά.
Ανέβασέ μας ψηλά, να μην μας φτάνει κανείς. Αναγκαία απόσταση.
Πιο βαθιά.
"Όποιος απέτυχε στον αποχαιρετισμό, ας μην περιμένει και πολλά απο το ξανασμίξιμο."
 Χαμόγελα και έρωτες. Χίλιες φορές έρωτες!
Πιο βαθιά.
Κοιμούνται. Να μην κρυώνουν. Να ονειρεύονται.
Φτάσαμε.

Δίνω μια και βγαίνω στην επιφάνεια·
δάκρυα πιο αλμυρά απ΄τη θάλασσα.

Κυριακή 28 Ιουλίου 2013




"τότε ένιωσα την ανυπέρβλητη ανάγκη να αγκαλιάσω όλη μου τη ζωή με μία κίνηση· όλο τον παραλογισμό της ζωής μου."

Πέμπτη 18 Ιουλίου 2013

Σήμερα θα φάμε ψάρι...

       Στην κουζίνα,περιτριγυρισμένη απο μουτρωμένα παιδάκια με γυαλάκια,κοιτάζω τον Μονομάχο μας που είναι κατακόκκινος σαν παπαρούνα και μάλλον δυστυχισμένος μέσα στην τετράγωνη γυάλα.
Μία συγγνώμη πλανάται στον αέρα αλλά δεν θα ειπωθεί ποτέ.Έτσι στραβά και καχεκτικά που κουβαλάμε το εγώ μας ,θα πέσει να μας πλακώσει.
Θυμάμαι που κόβαμε γιρλάντες με χρωματιστά ανθρωπάκια και έγραφα με μεγάλα γράμματα:"Όταν έχεις παρέα είναι όλα πιο ωραία!".
       Σήμερα τα είπαμε και τα συμφωνήσαμε.Κάθαρση και κρύο τσάι με λεμόνι.Έσενα να ξέρεις θα σε δέσω πιο σφιχτά με τη κλωστή μου να μην μου φύγεις ποτέ!Γιατί είσαι'συ ο πιο διαφορετικός απ'όλα όσα διαφέρουν...
       Κι είναι κι ένα κοριτσάκι στην κουζίνα που όλο μεγαλώνει και γίνεται πελώριο σαν την Αλίκη.Με κοιτάζει με κάτι μάτια αλλιώτικα,λες και έχω όλες τις απαντήσεις κάπου κρυμμένες μες το μέλι.

Άνισες σχέσεις.Να ξέρουμε τί ζητάμε για να καταλαβαίνουμε τί στερούμαστε.

Σ'ένα βιβλίο απέναντι λέει "Την αυταπάτη πώς είναι εκλεκτός ίσως την πρωτογνωρίζει ο άνθρωπος σαν τροφή,χάρη στις μητρικές φροντίδες,που τις δέχεται χωρίς να τις αξίζει,και τις διεκδικεί παρ'όλα αυτά δυναμικά."

Μα τι τρέχει τελοσπάντων;Θα τον πιούμε επιτέλους αυτόν τον καφέ;

Δευτέρα 15 Ιουλίου 2013

Γαλήνια αταξία

Γνώριμες αποστάσεις.
Οι πιο απομακρυσμένοι είναι οι αγαπημένοι.
Απέραντη η θάλασσα κ'οι άνθρωποί μου.
Εμείς δεν μιλάμε με λέξεις.Οι λέξεις μας σωπαίνουν.

Μια χούφτα αλμύρα.
Κι όλα μέσα μου θα τα κλείσω.
Μέχρι να χορτάσει ήλιο η ψυχή και να κυλήσει απ'τα μάτια θάλασσα.

Αβάσταχτη προσμονή,λυπήσου με.
Κι ας βουτάω εγώ με τις σκέψεις μου στα πιο βαθιά του βάθους.
Άπληστο καλοκαίρι.
Δεν μας φτάνουν οι αισθήσεις.

Κυριακή 16 Ιουνίου 2013

Άτιτλο

Αργά, με σταθερά βήματα, συνειδητά και ασυνείδητα, γίνομαι εσύ. Διεκδικώ κάθε μορφή σου. Ακόμα και την πιο αποκρουστική. Να την οδηγήσω σε κόσμους ανέκφραστους ακόμα, όπου η άγνοια είναι γνώση και η ευτυχία βγαίνει σε πληθυντικό. Οι ευτυχισμένοι αγνοούν,ερρήμην τους. Διεκδικώ και την παραίτησή σου, να την κάνω απαίτηση,δική μου. Εγωιστικό. Μα όχι παρα φύσιν. Ό,τι περιέχει το "εγώ" μας το κουβαλάμε απ'όταν γεννηθήκαμε. Είναι αυτό που μας απογοητεύει, αυτό που απογοητεύει και τους άλλους. Αυτό που συχνά μας εξιλεώνει. Πόσο σκληρός πρέπει να γίνει κάποιος για να μην απογοητεύεται; Τώρα τελευταία τριγυρίζει κι αυτή η ερώτηση πλάι στις άλλες. Πόσο σκληρός πρέπει να γίνει για να μην μαραθεί; Αρνούμαι να πιστέψω στη ματαιοδοξία. Παραείναι εύκολο. Το εύκολο και το δύσκολο με τρομάζουν το ίδιο. 
   Πιο λυπηρό απ'όλα είναι να χανόμαστε,να μπερδεύουμε τις ανάγκες μας. Να μας μπερδεύουν. Οι ανάγκες μας είναι τα δικαιώματά μας. Όταν μας αδειάζουν,ψάχνουμε κάτι για να ξαναγεμίσουμε, κι ας είναι ρευστό, του δίνουμε ένα σχήμα που μας αγκαλιάζει όλους. Ανθρωπιά.
   "Το μεγαλείο του ανθρώπου είναι η αφέλειά του." Γι'αυτό ζηλεύουμε τα μικρά παιδιά. Άν δεν είμασταν αφελείς, θα είμασταν ακόμα πιο άπληστοι και κακοί. Δεν είναι κακό να είσαι αφελής.Ο αφελής μπορεί και συγχωρεί. Κι εκεί που νομίζεις οτι κάτι κατάλαβες,υπάρχει πάντα κάτι ακόμα να καταλάβεις. Αλίμονο αν πάψουμε ν'αναζητούμε. Τον εαυτό μας στους άλλους και τους άλλους στον εαυτό μας.

Ευχαριστώ που είστε μέσα μου, και που δεν φεύγετε ποτέ απο'κει.

Κυριακή 9 Ιουνίου 2013

"Θυμήσου: ο Μέλλοντας είναι παμπόνηρος."

Όταν κάτι γίνεται εφικτό, τότε ξεκινάς να το φοβάσαι.Το ανέφικτο απλά το ονειρεύεσαι.
Όλα τ'ανεκπλήρωτα φωλιάζουν μέσα σου, και με τα χρόνια ξεχνάς αν δεν μπόρεσες ή αν δεν θέλησες.
Ερώτηση: Μπορώ;
Απάντηση: Μπορείς.
Μα το να μπορείς είναι εύκολο.Το δύσκολο είναι να μπορέσεις.

Δευτέρα 3 Ιουνίου 2013

...με παραμύθια να με μεγαλώσεις.Να μάθω να ελπίζω.

Έλα,πάμε να σου δείξω...


Μουσική παρακαλώ!
 ...ν'αγκαλιαστούν τα είδωλα.

-Την βλέπεις την κυρία εκεί πίσω με το τεράστιο καπέλο;
-Είναι όμορφη!
-Την λένε Μελαγχολία.
Τώρα περπάτα στις μύτες των ποδιών σου.
Να έτσι!
Κι ας λιώνουμε όταν σκοτεινιάζει.
Θα σου δώσω και τη δική μου την Ανάσα.

 -Τώρα φόρα το μαγιό σου να βουτήξουμε στ'Αδιέξοδο.
Εκείνο το πολύχρωμο που φορούσες κι έμοιαζες σαν μια Ιδέα.
-Όχι σήμερα,κρυώνω.
-Έλα τότε,έλα να σε πάω στο δωμάτιο με τις Ζήλιες.Εκεί είναι ζεστά.
-Κι εκεί;
-Εκεί ειν'οι Επιτυχίες,που φορούν τις μάσκες για να μην τις ξεχωρίζεις.
...πιο μετά εκεί.Έχουμε χρόνο.Τον φύλαξα σ'ενα μικρό κουτί.

Πρόσεχε μην μείνεις πίσω.Το μπροστά είναι το δικό μας.

-Κοίτα εκεί!
-Πάλι παίζουν κρυφτό τα Όνειρα...
-Άσε με να κρυφτώ κι εγώ,να γίνω μια λαχτάρα

να σε γαργαλήσω...
να σε ψιλαφίσω...
να σου κάνω Φου! 

και να σε σβήσω.

Κυριακή 19 Μαΐου 2013

μετά την τρικυμία

Καινούργια μορφή.Πέτρινη.Σιωπηλή.
Ένας μόνο αναστεναγμός.Ένας που θυμίζει σπαραγμό.
Ήταν την ώρα που χόρευα,που σαν μια σταγόνα μέλι,έπεσε στο ξύλινο πάτωμα.
Επιστροφή στο ίδιο μεθυσμένο μονοπάτι.
Καταργώ ένα εσύ.Πλάθω άλλο ένα εγώ.
Τις απαντήσεις μου,τις κρύβω σ'ενα παραμύθι ανείπωτο.
Εκεί θ'ανήκουν.Μία,δύο,τρεις...
Κοροιδεύω τους φόβους μου.
Ξεγελώ τη γύμνια.
Ανοιχτά τεντωμένα χέρια.
Αχόρταγα.
Αναζητούν την λήθη.


Να ένα μυστικό!
Μ'έχασα για να με χάσεις.


Τρίτη 7 Μαΐου 2013

Days of roses

Τη βρήκα επιτέλους τη ματιά σου.Και τώρα την (ανα)ζητώ κάθε φορά που δεν είναι τριγύρω...Ένα αίνιγμα κι εσύ!
Γιγαντώνεται η συνήθεια,τρομακτικές διαστάσεις.
Κι εγώ,που αφελώς πίστευα πως αν μεταμόρφωνα τις ανάγκες σε συνήθειες θα ένιωθα πιο ανθεκτική,πάλι πιο φθαρτή απο ποτέ νιώθω.
(Να θυμάμαι να σε ψάχνω και στα δάκρυα,αυτά τα δάκρυα που κρατάς μόνο για σένα.)

 Τώρα,που δίπλα σε κάθετι που μ'αρέσει εγώ βάζω ένα "φαντάσου",τα χαμόγελα ξεχειλίζουν...και είναι τόσο μα τόσο όμορφοι οι άνθρωποί μου όταν χαμογελούν!
Το πρόβλημα δεν είναι πως γυρεύω τις ιδιαιτερότητές μας σε όλους τους "αγνώστους",είναι πως γυρεύω και τις παραξενιές μας,
                  τα βλέμματά μας
                  και τα παθήματα μας  
                  τα χάδια μας και τα νάζια μας
                  τις μαλαματίνες,τις γλυκές και φίνες 
                  τις ασφάλειες,μα και τις ανασφάλειες
                  τις καλημέρες μας 
                  και κυρίως τις  καληνύχτες μας
                  τις φωνές μας
                  και τις σιωπές μας,που ακούγονται πιο δυνατά
                  τα φαγητά μας
                  τα χασμουρητά μας
                  τις πολυλογίες μας
                  και τις μελαγχολίες μας
                  τις πτώσεις,μα και τις απαιτούμενες εκπτώσεις
                  τα τί και τα γιατί
                  τις στροφές και τις αποστροφές μας
                  τα μυστικά μας-κρυφά και φανερά-
                  τις μυρωδιές μας
                  κι αυτές τις άτιμες τις αγκαλιές μας ...

                "...τα ποιήματα που αγαπώ θέλω να τα ζήσω μαζί σου"

Αμάν!
Στο μεταίχμιο της διαστροφής

Τετάρτη 1 Μαΐου 2013

...ένα 'θέλω' δρόμος

να κλείσω την μυρωδιά σου σ'ένα μπουκάλι

"Να σε πιώ,να ξεδιψάσω!"

να σε κρύψω,για να σε βρω πάλι

να σε δω να έρχεσαι,πριν καν να φύγεις

να σ'αγκαλιάσω και στα χέρια μου να λιώσεις

να ταξιδεύουμε σε μιαν ιδέα


να με ψάχνεις στα χρώματα της ανατολής

να γίνει το λίγο πολύ,και το πολύ αρκετό

Κι όπου βρίσκομαι,να βρίσκομαι ολόκληρη
τόση κι άλλη τόση...

Αλίμονο!

πρέπει να μάθω να ξεχνώ,για να μπορέσω να θυμάμαι.



Τετάρτη 24 Απριλίου 2013

Διαβάζοντας...

"Στην εποχή μας μιλάμε,μα δεν λέμε τίποτα."διάβασα
Δεν αναφερόταν στην δική μας εποχή,αλλά αποδείχτηκε διαχρονικό φαινόμενο.
Επίσης στην εποχή μας μιλάμε και λέμε περισσότερα απ'όσα θέλουμε να πούμε-κυρίως περισσότερα απ'όσα μπορούμε να κάνουμε-,και δυστυχώς περισσότερα απ'όσα μπορούμε πραγματικά να πιστέψουμε.
Κι εγώ που με λόγια είχα μάθει πάντα να μιλάω,τώρα αναζητώ τις πράξεις.Σε μένα και σε όλους.
Ακούς και υποσυνείδητα πείθεις τον εαυτό σου,οτι αυτό που ακούς το βλέπεις,οτι ξεκινάει να σου δίνεται τη στιγμή που ειπώνεται.
Κάθε αλήθεια φανερώνει ένα κρυμμένο ψέμα,μα και σ'ένα ψέμα στηρίχθηκε για να φανερωθεί.
Άν δεν υπήρχαν ψέματα δεν θα υπήρχαν οι αλήθειες.Κι αν δεν υπήρχαν αλήθειες δεν θα αντιπαθούσαμε τόσο το ψέμα.Αντιπαθούμε ο,τι μας βλάπτει,ο,τι μας φθείρει και μας πονάει.Φοβόμαστε τ'αντίθετά του.Μα ο φόβος περπατάει πλάι σε κάθε προσμονή.
Με τον ίδιο τρόπο που οι εμείς οι άνθρωποι φτιάχνουμε την ιστορία μας,φτιάχνουμε και τις αλήθειες μας,ζούμε μαζί τους και τις ερμηνεύουμε.
Κι εκεί που πιστεύεις οτι βουλιάζεις σ'ένα ψέμα,πάλι μία αλήθεια θα ψάξεις για να σωθείς.
Κι ας βουλιάξει κάποιους άλλους αντί για σένα;

Τρίτη 23 Απριλίου 2013

Χθες στ'όνειρό μου,πνίγηκα σ'ένα Δάκρυ.

Έψαχνα το Βλέμμα που φορούσες.
Μα εκείνο το Κορμί χόρευε στη γωνία και με κορόιδευε.
Έψαχνα και το Μετά που μας είχα τάξει.

Ένα Εγώ ήταν κρυμμένο κάπου στα σπαράγματα.
Μάλλον Κάποιος θα το ξέχασε...
Την επόμενη φορά αυτόν θα ψάχνω.


Θυμήσου!
Σβήσε το φως πριν την καληνύχτα.





Παρασκευή 12 Απριλίου 2013

Δεν θα στο πω.Θα στο χορέψω.

Ένα βημα μπρος,δύο πίσω.Πίσω σε τί; Ιδέα δεν εχω.
Το βλέμμα χαμηλά για την ώρα.Ασφάλεια.Ξυπνούν πρώτα τα χέρια,να σε ψάξουν.Όλες οι αισθήσεις κύλησαν και κρεμάστηκαν στις άκρες των δακτύλων·θα στάξουν κάτω μία μία κι εγώ θα μείνω μόνη,όπως πρέπει.Πόδια καρφιτσωμένα στο έδαφος.Λιώνει το έδαφος.Λιώνουν τα πόδια.Ανεβαίνουν τα χέρια.Αγγίζουν το κεφάλι.Τώρα κοιτάω εσένα. Τα μάτια έχουν κλείσει.Ανάμεσα σ'εκείνους που δείχνουν,σήμερα εγώ θα βλέπω.Επιλογή.Ένα σώμα κινείται.Δικό μου θα'ναι.Σταματάει.Μια ανάσα μόνο φτάνει.Μια ανάσα και μια μυρωδιά.Φύγε.Έφυγα.Τρέξε.Έτρεξα.Και τώρα οι στροφές,για να μεθύσω το μυαλό μου και το σώμα.Και γυρίζω.Και γυρίζω.Και γυρίζω.Σε μενα αυτή τη φορά,μόνο αυτή.Και γυρίζω.Και γυρίζω.Πέτα.Δεν μπορώ.Άλμα με πτώση.Πτώση για άλμα.Ένα πόδι στο έδαφος,ένα χέρι ψηλά.Τράβηξέ με.Τώρα άσε με.Βουτιά στα ξεχασμένα μου "θυμάμαι".Ανάδυση.Πάλι ενα πόδι,είναι αργά και για τα δύο.Ψάξε.Έψαξα.Ψάξε πάλι.Τεράστιες κινήσεις,σαν αγκαλιές,ανικανοποίητες.Δεν σταματώ,αν σταματήσω τώρα θα χαθώ.Εισπνοές για μένα.Εκπνοές για'κείνους.Τα πόδια σχεδιάζουν,το σώμα πιστά ακολουθεί.Τώρα ποιά είσαι;Είμαι εσύ.Κι εσύ.Κι εσύ.Κι εσύ εκει πίσω.Τώρα ησυχία,για να πώ το μυστικό.Συνέχισε.Για πού;Στροφή.Βουτιά.Κυλήσου απαλά,ζήτα επαφή.Την απαιτώ.Τώρα βήματα ψιθυριστά να μην μ'ακούσει κανείς.Αν σταματήσεις τώρα θα χαθείς.Χάθηκα.
Ένα βήμα μπρος.Κι άλλο ένα.Χέρια,στήθος,κεφάλι στον ουρανό.Μάτια ανοιχτά.Παραδομένα.

Μην ανησυχείς.Εκεί που μ'έχασα θα με βρίσκω πάντα.

Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

Ένα κουτί γεμάτο χρώματα.

Μπλε.
Σαν το κύμα θα'ρθεις και θα φύγεις πάλι.
Σ'εκείνα τα μακρινά ταξίδια,με συντροφιά τη νοσταλγία...

Κόκκινο.
Κάθε αναστεναγμός και πόθος.
Απόψε θα σ'ονειρευτώ...

Κίτρινο.
Παραβγαίνουμε;
Δικά μας όλα τα ανώφελα.

Πράσινο.
"Γιατί κλαίνε τα πεύκα;"

Άσπρο.
και χορεύω και χορεύω και χορεύω·
Ολόκληρη πια

Βιολετί.
Αχ αυτοί οι έρωτες!
Ως το φεγγάρι και πάλι πίσω...

Εγώ μας χρωμάτισα πριν να μας ζήσω.
Όλους μας.

Ένα κουτί γεμάτο ανθρώπους.





Σάββατο 23 Μαρτίου 2013

goodmorning sunshine

ψευτοκαταστασεις...

Ας ειναι...

Μεχρι να μπουκωσουμε απ΄τη ψευτια και να μην υπαρχει αερας.Μεχρι να μας κοπει η ανασα,μεχρι να λυγισουν τα γονατα μας,μεχρι να δαγκωσουμε την γλωσσα μας...

Και μετα ξυπνας και το πιο ομορφο κοριτσακι καθεται στο κρεβατι σου και σε κοιταζει και σου λεει το πιο αληθινο καλημερα που εχει υπαρξει.Και λες,δε γαμιεται...σημερα θα λεω αληθειες.
Εκμεταλλευσου το!

Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

Η ΛΙΜΝΗ ΤΩΝ ΔΑΚΡΥΩΝ

Διάβαζα το παραμύθι της αδερφής μου.Εκείνο με την Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων.

"Πείτε μου πρώτα ποιά είμαι!Αν μ'αρέσει το άτομο που θα πείτε,τότε θα ξανανέβω.Διαφορετικά,θα μείνω εδώ μέχρι να γίνω κάποια άλλη!Ποπό,δυστυχία μου!"

Βυθίστηκα πάλι χτες.Και βύθησα κι εσένα μαζί μου.Και σε πόνεσα.
Μερικές φορές σκέφτομαι πώς θα ήταν αν όλα γίνονταν πιο εύκολα,ανώδυνα.Αν απλά επέπλεαν.
Τί είναι λίγο και τί πολύ,και γιατί με φοβίζουν και τα δύο;
Δεν μπορώ να βρω απαντήσεις,όλο μου ξεγλιστρούν και κρύβονται...Μα εσύ τις χρειάζεσαι.
Σιγά σιγά μαθαίνω να ζω με το "εσύ".Προσπαθώ.
Τι πιστεύεις,εσύ.
Τι νώθεις,εσύ.
Τι περιμένεις,εσύ.
Τι υπομένεις,εσύ.

Το "εμείς" σαν σκια ακολουθεί πιστά κι αθόρυβα.

Εγώ είμαι περήφανη που σε κουβαλάω έτσι μέσα μου κι ας είναι το πιο δύσκολο απ'όλα οσα σε αφορούν και σου αρμόζουν,που πληγώνω τον εαυτό μου πληγώνοντάς σε,που χαμογελάω και που κλαιω με τα δικά σου λόγια.Και παντα θα είμαι.

"Στο τέλος θα σε μισήσω!" είχα πει
Σταματάω για να μην μισήσω εμένα τελικά.
Δεν σου δίνεται τίποτα που δεν έχεις ήδη κερδίσει...



Με ενα ευχαριστώ πιο μεγάλο απο μια συγγνώμη.



Σάββατο 9 Μαρτίου 2013

Πέμπτη 7 Μαρτίου 2013

"Ένα κομμάτι μου μένει εκεί μαζί σου.Το κέρδισες..."

Εσύ με ντύνεις.Κι εγώ θα μείνω πιστή στη μορφή που μου φοράς.
Μα είναι άραγε τόσο μάταιο να προσπαθήσω να την (αντ)αλλάξω?
Τόσα εγώ μέσα μου.Ένα απ'αυτά σ'αγαπάει τόσο πολύ,και σε θαυμάζει.
Δεν θα καταλάβεις ποτέ,επειδή δεν άφησα ουτε τον εαυτό μου τον ίδιο να καταλάβει.Το παράδοξο και το παράλογο έχουμε μάθει να το τρέμουμε.Κι εσύ με πονάς,και όταν το αισθάνεσαι με πονάς ακόμα πιο πολύ...
Κουράστηκα να προσπαθώ για τους ανθρώπους.Εσύ την ξέρεις καλά αυτή την κούραση.


Είμαστε δύο ύπεροχοι συνοδοιπόροι.Ταξιδεύουμε παράλληλα μα ποτέ μαζί.Μόνο μια στιγμή θα κοιταχτούμε και θα χαμογελάσουμε,και εκείνη την απειροελάχιστη στιγμή θα σε ξέρω καλύτερα απο τον καθένα,θα μ'έχεις αφήσει να σε μάθω.Και μετά θα συνεχίσεις στον δικό σου δρόμο,και η θύμησή σου αβάσταχτη θα πλαγιάζει μαζί μου καθε βράδυ.
Μα εσένα δεν σου πρέπουν δάκρυα,γι'αυτό θα είμαι πάντα αθόρυβη.
Μόνο χαμόγελα σου πρέπουν εσένα,απο κεινα τα χαμόγελα που λάμπουν,που σε βυθίζουν σε μια ασφάλεια πιο ζεστή απο κάθε αγκαλιά.


Έλα δίπλα μου,κι εγώ θα σβήσω το φως.Μπορούμε να ψιθυρήσουμε τις πληγές μας αν το θες.Κι εγω θ'ανοίξω μια μεγάλη αγκαλιά να τις χωρέσω όλες.

Όλα είναι αβέβαια όπως πρέπει να είναι.
Τώρα ξέρω.
Σ'αφήνω να φύγεις κι ας μην έφτασες ποτέ εδω.
Πιστή στη μορφή που μου φοράς.


Καληνύχτα



Τρίτη 5 Μαρτίου 2013

Λ.Σ.

Έτσι μια μέρα εμφανίστηκες
με μια μεγάλη αγκαλιά για να γλυκάνεις
το πέρα μου,το βάσανο
τη Μνήμη σου.
Ενός λεπτού σιωπή
που μπήζεις τα δόντια στο χέρι 
για να ξεγελάσεις τον πόνο.

Να ξανάρθεις
χωρίς γλύκες,αυτή τη φορά!
Έτσι,
με ένα Τίποτα.
Μου φτάνει.


Δεν φταις εσύ
για τα χαλάσματα.
Περπατάς και μυρίζει γιασεμί...Σκέτη ευτυχία!

Δευτέρα 4 Μαρτίου 2013

Μάρτης γδάρτης ...

Ψάχνω να σε βρω μέσα σε εικόνες και ήχους.
Θυμάμαι...
Κάθε λέξη μ'αγκάλιαζε,λες και δεν είχε ξαναβγεί απο άλλα χείλη.
Κάθε αναστεναγμός με τύλιγε,λες και μέσα σου κατοικούσαν όλοι οι πόθοι.
Κάθε βλέμμα ανεξήγητα οικείο,λες και ήσουν εσύ η συντροφιά στα μακρινά εκείνα όνειρα.
Θυμάμαι...
Η ανάμνησή σου πλανιέται γύρω μου,γνώριμη πια,δεν με φοβίζει.
Παραδομένη στη γλυκιά θύμηση της φωνής σου
ατόφια.
Θυμάμαι...
Όπου κι αν πηγαίνω κουβαλάω κι εσένα πια μαζί μου.
Χρειάζεσαι ένα όνομα κι ένα φιλί.
 Ίσως σου πρέπει η λησμονιά.
Όμως εγώ θυμάμαι.

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

Θέλεις να σου πω ψιθυριστά τη μοναξιά μου?
Να σε τυλίξω με το μυστικό μου
να σε βυθίσω σε μια κουταλιά απ'τ'όνειρό μου.
Και τις νύχτες θα σου τραγουδώ τους πόθους μου
και τα βουβά σου χάδια θα προσμένω,
να με ντύσουν με το χρώμα του κορμιού σου·
Εσένα που ποτέ δεν θα προφτάσω

πιστά θ'ακολουθώ.
Θα κουβαλάω τη σκιά σου
θα σου φωνάζω,βρες με!
Δείξε μου που να κρυφτώ για να με βρεις,
τώρα που όλες μου οι μορφές έχουν το δικό σου σχήμα
και η μυρωδιά μου μπλέχτηκε στα δάχτυλά σου.
Θέλεις να σου πω ψιθυριστά τη μοναξιά μου?

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2013

.

Πάλι κοίταξα την ημερομηνία στο κινητό.Δεν θυμόμουν.Ποτέ δεν θυμάμαι τώρα τελευταία,λες και η ζωή μου εδώ έχει καταρρίψει τον χρόνο.
Πολλές αλλαγές μαζί.Όλες καλές,όλες προς όφελός μου.Εξέλιξη νομίζω λέγεται.Όντως εξελίσσομαι μέσα μου,ανακαλύπτω κι άλλες γωνίες,κι άλλες μυρωδιές μου.
Το έφτιαξα το σπίτι.Το ονόμασα.Κι έχει γίνει πια δικό μου.Όλα είναι δικά μου εδώ μέσα,μου ανήκουν.Το φως,οι ήχοι,οι τοίχοι,ο,τι μορφή παίρνει αυτό το σπίτι,μου ανήκει.
Πάλι αυτή η γνώριμη ανάγκη να ειπωθούν οι σκέψεις,μόνο και μόνο για να γίνουν λίγο πιο προσιτές για μένα την ίδια.Οι ανάγκες είναι όλο και περισσότερες καθώς περνάει ο καιρός.Οι φιλοδοξίες αμέτρητες και τα όνειρα μεγάλα."Σε μια μεγάλη πόλη,μόνο μεγάλα όνειρα αρμόζουν αν θες να ζεις με αξιοπρέπεια.". Πλάθοντας τον εαυτό μου από την αρχή,τον μπολιάζω με περισσότερη υπομονή.
Όλοι όμως τρέχουν.Μια καθημερινότητα βουτηγμένη στο άγχος και στο ψέμα.Ψέμα για δύναμη.Ψέμα για "υγεία".
Είμαι ερωτευμένη με την ιδέα ενός εαυτού μου που θα ζει χαρούμενα για πολύ καιρό.Που θα έχει την πολυτέλεια-όπως την αποκαλούν πολλοί πια- να κάνει αυτό που θέλει,να ξυπνάει με σκοπό να το κάνει,να ικανοποιείται κάνοντάς το,να πονάει όταν θα το στερείται...
Ο κόσμος είναι συχνά άδικος.Ή γίνεται ερήμην του.Έστω.
Οπότε ακολουθούμε πια τον ταπεινό κανόνα: Τους ανθρώπους μας τους επιλέγουμε.


Αναγνώστες