Αργά, με σταθερά βήματα, συνειδητά και ασυνείδητα, γίνομαι εσύ. Διεκδικώ κάθε μορφή σου. Ακόμα και την πιο αποκρουστική. Να την οδηγήσω σε κόσμους ανέκφραστους ακόμα, όπου η άγνοια είναι γνώση και η ευτυχία βγαίνει σε πληθυντικό. Οι ευτυχισμένοι αγνοούν,ερρήμην τους. Διεκδικώ και την παραίτησή σου, να την κάνω απαίτηση,δική μου. Εγωιστικό. Μα όχι παρα φύσιν. Ό,τι περιέχει το "εγώ" μας το κουβαλάμε απ'όταν γεννηθήκαμε. Είναι αυτό που μας απογοητεύει, αυτό που απογοητεύει και τους άλλους. Αυτό που συχνά μας εξιλεώνει. Πόσο σκληρός πρέπει να γίνει κάποιος για να μην απογοητεύεται; Τώρα τελευταία τριγυρίζει κι αυτή η ερώτηση πλάι στις άλλες. Πόσο σκληρός πρέπει να γίνει για να μην μαραθεί; Αρνούμαι να πιστέψω στη ματαιοδοξία. Παραείναι εύκολο. Το εύκολο και το δύσκολο με τρομάζουν το ίδιο.
Πιο λυπηρό απ'όλα είναι να χανόμαστε,να μπερδεύουμε τις ανάγκες μας. Να μας μπερδεύουν. Οι ανάγκες μας είναι τα δικαιώματά μας. Όταν μας αδειάζουν,ψάχνουμε κάτι για να ξαναγεμίσουμε, κι ας είναι ρευστό, του δίνουμε ένα σχήμα που μας αγκαλιάζει όλους. Ανθρωπιά.
"Το μεγαλείο του ανθρώπου είναι η αφέλειά του." Γι'αυτό ζηλεύουμε τα μικρά παιδιά. Άν δεν είμασταν αφελείς, θα είμασταν ακόμα πιο άπληστοι και κακοί. Δεν είναι κακό να είσαι αφελής.Ο αφελής μπορεί και συγχωρεί. Κι εκεί που νομίζεις οτι κάτι κατάλαβες,υπάρχει πάντα κάτι ακόμα να καταλάβεις. Αλίμονο αν πάψουμε ν'αναζητούμε. Τον εαυτό μας στους άλλους και τους άλλους στον εαυτό μας.
Ευχαριστώ που είστε μέσα μου, και που δεν φεύγετε ποτέ απο'κει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου