Θέλεις να σου πω ψιθυριστά τη μοναξιά μου?
Να σε τυλίξω με το μυστικό μου
να σε βυθίσω σε μια κουταλιά απ'τ'όνειρό μου.
Και τις νύχτες θα σου τραγουδώ τους πόθους μου
και τα βουβά σου χάδια θα προσμένω,
να με ντύσουν με το χρώμα του κορμιού σου·
Εσένα που ποτέ δεν θα προφτάσω
πιστά θ'ακολουθώ.
Θα κουβαλάω τη σκιά σου
θα σου φωνάζω,βρες με!
Δείξε μου που να κρυφτώ για να με βρεις,
τώρα που όλες μου οι μορφές έχουν το δικό σου σχήμα
και η μυρωδιά μου μπλέχτηκε στα δάχτυλά σου.
Θέλεις να σου πω ψιθυριστά τη μοναξιά μου?

.

Πάλι κοίταξα την ημερομηνία στο κινητό.Δεν θυμόμουν.Ποτέ δεν θυμάμαι τώρα τελευταία,λες και η ζωή μου εδώ έχει καταρρίψει τον χρόνο.

Πολλές αλλαγές μαζί.Όλες καλές,όλες προς όφελός μου.Εξέλιξη νομίζω λέγεται.Όντως εξελίσσομαι μέσα μου,ανακαλύπτω κι άλλες γωνίες,κι άλλες μυρωδιές μου.

Το έφτιαξα το σπίτι.Το ονόμασα.Κι έχει γίνει πια δικό μου.Όλα είναι δικά μου εδώ μέσα,μου ανήκουν.Το φως,οι ήχοι,οι τοίχοι,ο,τι μορφή παίρνει αυτό το σπίτι,μου ανήκει.

Πάλι αυτή η γνώριμη ανάγκη να ειπωθούν οι σκέψεις,μόνο και μόνο για να γίνουν λίγο πιο προσιτές για μένα την ίδια.Οι ανάγκες είναι όλο και περισσότερες καθώς περνάει ο καιρός.Οι φιλοδοξίες αμέτρητες και τα όνειρα μεγάλα."Σε μια μεγάλη πόλη,μόνο μεγάλα όνειρα αρμόζουν αν θες να ζεις με αξιοπρέπεια.". Πλάθοντας τον εαυτό μου από την αρχή,τον μπολιάζω με περισσότερη υπομονή.

Όλοι όμως τρέχουν.Μια καθημερινότητα βουτηγμένη στο άγχος και στο ψέμα.Ψέμα για δύναμη.Ψέμα για "υγεία".

Είμαι ερωτευμένη με την ιδέα ενός εαυτού μου που θα ζει χαρούμενα για πολύ καιρό.Που θα έχει την πολυτέλεια-όπως την αποκαλούν πολλοί πια- να κάνει αυτό που θέλει,να ξυπνάει με σκοπό να το κάνει,να ικανοποιείται κάνοντάς το,να πονάει όταν θα το στερείται...

Ο κόσμος είναι συχνά άδικος.Ή γίνεται ερήμην του.Έστω.

Οπότε ακολουθούμε πια τον ταπεινό κανόνα: Τους ανθρώπους μας τους επιλέγουμε.