Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2014

"Πάρε μια ομπρέλα.Μη μου κρυώσεις."

φαντάσου βροχή
φαντάσου κορμιά διψασμένα
γυμνά γόνατα
γυμνοί αστράγαλοι
αισθήσεις που περιμένουν καρτερικά την σειρά τους
κρεμασμένες στην άκρη του σεντονιού
βροχή
την ακούς
την μυρίζεις
την νιώθεις
νομίζεις πως την βλέπεις
εκείνη σε υγραίνει
σε ποτίζει
παρούσα
κι εγώ;
εμένα άραγε με βλέπεις;
άσε με να σε ποτίσω
παρούσα
κάθε που βρέχει, μια μικρή ηδονή βγαίνει απ΄την κρυψώνα της
ανάσες ξαπλωμένες στο παγωμένο τζάμι
θάμπωσα κι εγώ
διαφανής και ανακλαστική
φαντάσου μια ανάμνηση
δική σου και δική μου
χαρησέ μου τη!
τώρα που κλαίει ο ουρανός
εγώ δεν έχω δάκρυα
για φαντάσου...

Πέμπτη 2 Ιανουαρίου 2014

"κουράστηκα πια να σε ψάχνω σ'αυτές τις σιωπηλές πόλεις..."

Μια φορά ήταν ένα κοριτσάκι τόσο δα μικρό σαν ένα στραγάλι. Πολυφιλημένο και πολυχαιδεμένο. Έκανε οτι πετούσε με αεροπλάνα πάνω σε κάτι πατούσες νούμερο 38 και φοβόταν τα σκουπιδιάρικα που ερχόντουσαν κι αδειάζανε τους κάδους. Έκανε βόλτες σ' ένα μικρό κηπάκι, αγκάλιαζε τα πεύκα και ρωτούσε γιατί κλαίγαν. Μάθαινε τα παραμύθια απ' έξω κι έκανε τάχα πως τα διάβαζε. Το κοριτσάκι είχε δυο μεγάλα μάτια με πολλά δάκρυα. Εύκολα δάκρυα και αλμυρά σαν πατατάκια. Ήταν πολύ τυχερό, γιατί κοιμόταν ανάμεσα σε δυο κορμιά και πότε πότε, όταν κρύωνε πολύ, κάποιος άφηνε ζεστές ανάσες στην πλατούλα του. Μιλούσε πολύ, συνέχεια μιλούσε, λες και αν σταματούσε να μιλάει θα εξαφανιζόταν. Μετά χόρευε πολύ, και ακόμη πιο πολύ, και μιλούσε χορεύοντας. Και δώστου να χορεύει και δώστου να μιλάει... Κι έλεγε "Σ' αγαπώ ως τον ουρανό, να πάω και να' ρθω άπειρες φορές!".


Έχουμε μια δάφνη φυτεμένη στον κήπο. Έχει μεγαλώσει και όταν την πλησιάζεις πολύ μυρίζει όπως μυρίζουν οι φακές. Είχε ξημερώσει το 2014 κι εγώ στεκόμουν μπροστά της. Έλεγα μακάρι...

Αναγνώστες