Κυριακή 16 Ιουνίου 2013

Άτιτλο

Αργά, με σταθερά βήματα, συνειδητά και ασυνείδητα, γίνομαι εσύ. Διεκδικώ κάθε μορφή σου. Ακόμα και την πιο αποκρουστική. Να την οδηγήσω σε κόσμους ανέκφραστους ακόμα, όπου η άγνοια είναι γνώση και η ευτυχία βγαίνει σε πληθυντικό. Οι ευτυχισμένοι αγνοούν,ερρήμην τους. Διεκδικώ και την παραίτησή σου, να την κάνω απαίτηση,δική μου. Εγωιστικό. Μα όχι παρα φύσιν. Ό,τι περιέχει το "εγώ" μας το κουβαλάμε απ'όταν γεννηθήκαμε. Είναι αυτό που μας απογοητεύει, αυτό που απογοητεύει και τους άλλους. Αυτό που συχνά μας εξιλεώνει. Πόσο σκληρός πρέπει να γίνει κάποιος για να μην απογοητεύεται; Τώρα τελευταία τριγυρίζει κι αυτή η ερώτηση πλάι στις άλλες. Πόσο σκληρός πρέπει να γίνει για να μην μαραθεί; Αρνούμαι να πιστέψω στη ματαιοδοξία. Παραείναι εύκολο. Το εύκολο και το δύσκολο με τρομάζουν το ίδιο. 
   Πιο λυπηρό απ'όλα είναι να χανόμαστε,να μπερδεύουμε τις ανάγκες μας. Να μας μπερδεύουν. Οι ανάγκες μας είναι τα δικαιώματά μας. Όταν μας αδειάζουν,ψάχνουμε κάτι για να ξαναγεμίσουμε, κι ας είναι ρευστό, του δίνουμε ένα σχήμα που μας αγκαλιάζει όλους. Ανθρωπιά.
   "Το μεγαλείο του ανθρώπου είναι η αφέλειά του." Γι'αυτό ζηλεύουμε τα μικρά παιδιά. Άν δεν είμασταν αφελείς, θα είμασταν ακόμα πιο άπληστοι και κακοί. Δεν είναι κακό να είσαι αφελής.Ο αφελής μπορεί και συγχωρεί. Κι εκεί που νομίζεις οτι κάτι κατάλαβες,υπάρχει πάντα κάτι ακόμα να καταλάβεις. Αλίμονο αν πάψουμε ν'αναζητούμε. Τον εαυτό μας στους άλλους και τους άλλους στον εαυτό μας.

Ευχαριστώ που είστε μέσα μου, και που δεν φεύγετε ποτέ απο'κει.

Κυριακή 9 Ιουνίου 2013

"Θυμήσου: ο Μέλλοντας είναι παμπόνηρος."

Όταν κάτι γίνεται εφικτό, τότε ξεκινάς να το φοβάσαι.Το ανέφικτο απλά το ονειρεύεσαι.
Όλα τ'ανεκπλήρωτα φωλιάζουν μέσα σου, και με τα χρόνια ξεχνάς αν δεν μπόρεσες ή αν δεν θέλησες.
Ερώτηση: Μπορώ;
Απάντηση: Μπορείς.
Μα το να μπορείς είναι εύκολο.Το δύσκολο είναι να μπορέσεις.

Δευτέρα 3 Ιουνίου 2013

...με παραμύθια να με μεγαλώσεις.Να μάθω να ελπίζω.

Έλα,πάμε να σου δείξω...


Μουσική παρακαλώ!
 ...ν'αγκαλιαστούν τα είδωλα.

-Την βλέπεις την κυρία εκεί πίσω με το τεράστιο καπέλο;
-Είναι όμορφη!
-Την λένε Μελαγχολία.
Τώρα περπάτα στις μύτες των ποδιών σου.
Να έτσι!
Κι ας λιώνουμε όταν σκοτεινιάζει.
Θα σου δώσω και τη δική μου την Ανάσα.

 -Τώρα φόρα το μαγιό σου να βουτήξουμε στ'Αδιέξοδο.
Εκείνο το πολύχρωμο που φορούσες κι έμοιαζες σαν μια Ιδέα.
-Όχι σήμερα,κρυώνω.
-Έλα τότε,έλα να σε πάω στο δωμάτιο με τις Ζήλιες.Εκεί είναι ζεστά.
-Κι εκεί;
-Εκεί ειν'οι Επιτυχίες,που φορούν τις μάσκες για να μην τις ξεχωρίζεις.
...πιο μετά εκεί.Έχουμε χρόνο.Τον φύλαξα σ'ενα μικρό κουτί.

Πρόσεχε μην μείνεις πίσω.Το μπροστά είναι το δικό μας.

-Κοίτα εκεί!
-Πάλι παίζουν κρυφτό τα Όνειρα...
-Άσε με να κρυφτώ κι εγώ,να γίνω μια λαχτάρα

να σε γαργαλήσω...
να σε ψιλαφίσω...
να σου κάνω Φου! 

και να σε σβήσω.

Αναγνώστες