Η ΛΙΜΝΗ ΤΩΝ ΔΑΚΡΥΩΝ

Διάβαζα το παραμύθι της αδερφής μου.Εκείνο με την Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων.

"Πείτε μου πρώτα ποιά είμαι!Αν μ'αρέσει το άτομο που θα πείτε,τότε θα ξανανέβω.Διαφορετικά,θα μείνω εδώ μέχρι να γίνω κάποια άλλη!Ποπό,δυστυχία μου!"

Βυθίστηκα πάλι χτες.Και βύθησα κι εσένα μαζί μου.Και σε πόνεσα.
Μερικές φορές σκέφτομαι πώς θα ήταν αν όλα γίνονταν πιο εύκολα,ανώδυνα.Αν απλά επέπλεαν.
Τί είναι λίγο και τί πολύ,και γιατί με φοβίζουν και τα δύο;
Δεν μπορώ να βρω απαντήσεις,όλο μου ξεγλιστρούν και κρύβονται...Μα εσύ τις χρειάζεσαι.
Σιγά σιγά μαθαίνω να ζω με το "εσύ".Προσπαθώ.
Τι πιστεύεις,εσύ.
Τι νώθεις,εσύ.
Τι περιμένεις,εσύ.
Τι υπομένεις,εσύ.

Το "εμείς" σαν σκια ακολουθεί πιστά κι αθόρυβα.

Εγώ είμαι περήφανη που σε κουβαλάω έτσι μέσα μου κι ας είναι το πιο δύσκολο απ'όλα οσα σε αφορούν και σου αρμόζουν,που πληγώνω τον εαυτό μου πληγώνοντάς σε,που χαμογελάω και που κλαιω με τα δικά σου λόγια.Και παντα θα είμαι.

"Στο τέλος θα σε μισήσω!" είχα πει
Σταματάω για να μην μισήσω εμένα τελικά.
Δεν σου δίνεται τίποτα που δεν έχεις ήδη κερδίσει...



Με ενα ευχαριστώ πιο μεγάλο απο μια συγγνώμη.