Πήγα να παίξω ξανά εκείνο το παιχνίδι, εκείνο με τις λέξεις. Και μετά κατάλαβα πόσο λειψό είναι, πόσο δεν μου φτάνει. Κι ένιωσα ντροπή που έβαζα τους ανθρώπους μου να παίζουν, ντροπή που οι κανόνες του ανάγκαζαν τους παίκτες να κλείσουν μια λέξη σε μια άλλη παραλείποντας κάθε είδους απάντηση λες και είναι περιττή.
Σε φτιάχνω όπως θέλω εγώ για να μ'αρέσεις. Ξεμπερδεύω όπως όπως την αγάπη απο την εκτίμηση και αναγνωρίζω αυτό το σφάλμα που ίσως είναι το μεγαλύτερο απ'όλα όσα σε αφορούν. Αναμφίβολη η αγάπη. Σε φτιάχνω λοιπόν όπως σε θέλω εγώ για να μ'αρέσεις, και ασυναίσθητα περιμένω να ζητήσεις κάτι απο μένα για να μην ντρέπομαι που εγώ ζητάω. Όμως δεν ζητάς, τις προσδοκίες σου τις κρύβεις, για να μην τις βλέπεις. Θα φοβάμαι να πω τέλος γιατί θα το κάνω πάλι μια αρχή και όλες οι ομορφιές του κόσμου θα σε τυλίγουν πάντα και είναι κρίμα...
Αλίμονο τη στιγμή που θα σε ονομάσω κι εσένα ανασφάλεια και θα σε θάψω τόσο βαθιά που δεν θα σ' αγγίζει καμία μελωδία!
Συμμορφώνομαι με το χωρίς και το φταίξιμο είναι όλο δικό σου.
Θυμώνω τόσο, που ελπίζω σε μία απογοήτευση που δεν περίμενα ποτέ να σου ταιριάξει.
Νίκησες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου