Κυριακή 18 Αυγούστου 2013

"Πού θα πας και θα φύγεις πάλι;"


  
     Σκέφτομαι. Όταν θα έχουν φύγει, εγώ θα είμαι εδώ, κι εδώ θα θέλω να είμαι. Θα μπορεί να τα λέει όλα σε μένα, τα μυστικά, και τα πιο μυστικά, τα "θα'θελα..." και τα "για φαντάσου...", να με ρωτάει, να με ξαναρωτάει και ξάνα και ξανά... 
     Ονομάζω την ντροπή της άλλοτε σεβασμό και άλλοτε θαυμασμό για να μην στενοχωριέμαι. Δεν προσποιούμαι, μαζί της δεν πρέπει. Για να έχω το δικαίωμα να την μάθω, για να μου το δίνει. Την νιώθω να με περιμένει και η προσμονή της, η ανάγκη της, με σφίγγει. Όμως εκείνη καταλαβαίνει. Κι όταν θα θέλω να κρυφτώ απ' τον εαυτό μου, εκείνη θα ξέρει την κρυψώνα.
     Κάποιες στιγμές εύχομαι να ήμουν αλλιώς, το αλλιώς που θα μπορούσα να' μαι, να ξέπλενα αυτό το τραγουδιστό "κακιά" απο πάνω μου και να ήμουν πεντακάθαρη κι αστραφτερή. Φόβος.
     Μόνο να μην βασανίζεται μ'αυτό που είναι, μ'αυτό που θα γίνει και μ'εκείνο που ίσως να μην γίνει ποτέ. Κι ας είναι η υποχρέωση και το δεδομένο τα πιο μεγάλα λάθη μας.
Αγάπη. Απο' κείνη την αγάπη με τα πολλά σχήματα και τα πολλά χρώματα.


στη Μάρια

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αναγνώστες