Χειροκρότημα.
"Σαν να ήταν η τελευταία αγκαλιά."
Ησυχία παρακαλώ.
Δεν είμαστε μαθημένοι στη σιωπή. Θεωρούμε την παύση μια άσκοπη στιγμή, νομίζοντας πως η απραξία δεν είναι πράξη και πως κάθε πράξη διώχνει την απραξία.
Το κοινό είναι κοινό, επείδη πάντα θα υπάρχει κάτι που δεν ξέρει.
Το μοναδικό πράγμα που θα κάνω τελικά εγώ για σένα, θα είναι να σε ελαφρύνω. Απο αυτό το άτιμο βάρος της επίγνωσης. Κάνω μια επιλογή και είναι η μόνη που μου επιτρέπεται όσον αφορά σε σένα. Επιλέγω να κουβαλάω ένα μυστικό για να μην πέσει πάνω σου και σε πλακώσει, αφήνοντάς με γυμνή να ψάχνω τον εαυτό μου στα μέρη που τον σκόρπιζα αυτά τα δύο χρόνια. Επιλέγω να σε βουλιάξω στην σιωπή για να προστατέψω ένα "εμείς" που παλιώνει κάθε στιγμή που δεν γεννιέται. Σ' αφήνω λοιπόν σ'ενα παλιό χαλί που το πατάνε τα ζευγάρια χορεύοντας αγκαλιασμένα, ακουμπώντας τα χείλη τους σε ιδρωμένους, ζεστούς λαιμούς, γεμάτους προσδοκίες και ικανοποίηση. Να σε τυλίξουν, να σε κλείσουν σε μια αποθήκη, περιμένοντας τον χειμώνα να σε καλέσει νοσταλγώντας.
Επιλέγω εμένα επειδή δεν μπορώ να επιλέξω εσένα.
Καλό καλοκαίρι ψυχή μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου