Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2014

exercitium mentale

  Όλα όμορφα και ανομοιόμορφα. Παντού παράθυρα. Μικρά, μεγάλα, τετράγωνα, ορθογώνια, κυκλικά, ρόμβοι , μισάνοιχτα, καγκελωμένα και παράθυρα και παράθυρα και παράθυρα και παράθυρα... Άραγε αυτοί το σκέφτονται ποτέ να πηδήξουν; Ή  έστω να πετάξουν;
  Ο πονοκέφαλος πέρασε κι έμεινε μόνο η αίσθηση μιας τραχειάς και κοκαλωμένης γλώσσας. Την έκαψα το πρωί με τον καφέ. Μετράω τις στάσεις για να μην χαθώ. Δεν αγχώνομαι. Τρίβω τα δαχτυλά μου λες και πασπαλίζω ζάχαρη πάνω απ' το γλυκό και αναπνέω με ηρεμία, λέω tschüss και χαμογελάω. Έχουν πλάκα αυτοί εδώ! Προσπαθούν να μην σε κοιτάζουν για να μην τους πάρεις για αδιάκριτους, και αν κάποια στιγμή διασταυρωθούν τα βλέμματά σας, κοιτάζουν απότομα αλλού, δήθεν αδιάφορα, έχοντας ελαφρώς κοκκινίσει. Ένας λαός με κόκκινα μάγουλα και βόλους για μάτια. Κι εγώ εδώ, να ψάχνω πράγματα να δω, να κάνω και να φάω, προσπαθώντας να μην σκέφτομαι πως είμαι σε μια πόλη που αν και πολύ ενδιαφέρουσα, δεν έχει εσένα.



7.2.14  13:10 Berlin

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αναγνώστες