Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2014

ανθεκτικότητα και λεμονίτα

Αν δεν ήμουν όπως είμαι
ίσως να ήμουν όπως δεν είμαι
κι ας υπάρχω για να είμαι
όπως δεν υπήρξα ποτέ.

Ψάχνοντας επίθετα, να υγράνουν για λίγο τον γύψο που μ'αγκάλιασε.
Άραγε πώς θα' ταν, αν χρησιμοποιούσαμε μόνο επίθετα για να μιλήσουμε;
Θα το αντέχαμε;
Θα υπήρχε συνεννόηση, παρανόηση; Κατανόηση;
Άραγε θα μπορούσαμε να σηκώσουμε όλο το βάρος που φέρουν αυτά τα μέρη του λόγου;
Κι αν όχι, πώς απορρίπτεις ένα επίθετο, πώς το αρνείσαι, όταν είναι το μόνο που σε ονομάζει; Φαντάσου ν' αντικαθιστούσαμε όλα τα ουσιαστικά με επίθετα.
Πόσα επίθετα αντιστοιχούν σε ένα ουσιαστικό;
Πόσα επιλέγουμε να δώσουμε;
Είμαστε ικανοί να χρησιμοποιήσουμε ένα επίθετο τόσο συγκεκριμένα, που να μετατραπεί απο προσδιοριστικό σε καθοριστικό;
Τί συμβαίνει όταν χρησιμοποιείς κάτι που θεωρούσες βοηθητικό και δευτερεύον, ως το κυριότερο;
Κινδυνεύεις;
Απο ποιόν;

Για να ισορροπήσεις, πρέπει να γνωρίζεις καλά το βάρος των μελών σου. Να το νιώθεις και να το καταμερίζεις σωστά, σαν να το εξαλείφεις. Αργές, ψύχραιμες και σταδιακές μετατοπίσεις. Σώμα ελαφρύ. Νους σκορπισμένος. Έτσι ώστε, ακόμα κι όταν θα πέφτεις, θα νομίζεις πως ισορροπείς.

Μήπως σε φαντάστηκα; Μισή στροφή ήταν μόνο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αναγνώστες