Τρίτη 20 Μαΐου 2014

home i'll never be


Κι εκείνη την ώρα ένιωσα σαν να τον μύριζα πάνω μου. Ανάμεσα στα δάχτυλά μου, στην ανάσα μου, στις άκρες των μαλλιών μου. Λες και η μυρωδιά του ξάπλωσε πάνω μου και δεν θα φύγει παρά μόνο αν γδάρω το δέρμα μου, ή αν σαν φίδι το αφήσω πίσω. Αργά αργά, σαν αρρώστια, νιώθω μια αηδία γι’ αυτόν  τον κόσμο, που μας κλείνει όλους σε μια σκοτεινή ντουλάπα και ανακατεύει τις μυρωδιές και τις φωνές μας. Φρίκη! Οι σκέψεις μου δεν είναι πια δικές μου. Τις δανείζω και μετά τις ζητάω πίσω από δειλία. Κοιμάμαι, μα κι ο ύπνος μου με ξερνάει, αφήνοντάς με στο κρεβάτι μόνη και βαριά, θυμίζοντάς μου πως δεν έχει τ' όνειρο χώρο και για μένα. Είναι άδικο να είσαι παντού και να μην μπορώ να σε βρω πουθενά.
Στις δικές μου λέξεις από α
το α είναι στερητικό.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αναγνώστες