Τρίτη 1 Απριλίου 2014

"Νομίζω πως όλοι κοιτάζουμε σ'ένα σημείο που δεν συμβαίνει τίποτα."

Μυρίζει ήδη καλοκαίρι.
Δεν υπόσχομαι. 
Όταν ήμουν μικρή, άνοιξη σήμαινε αμυγδαλιές, γεννέθλια και αρχή καλοκαιριού. Κρίμα.
Προχθές χάθηκε μια ώρα απο τη ζωή μας, έτσι απλά. Παφ! Και ξαφνικά ρυθμίσαμε τα ρολόγια ξεχνώντας την ώρα που ξεγλίστρησε πονηρά χωρίς να την ζήσουμε. Θα έρθει να μας βρεί πάλι όταν χειμωνιάσει, θυμίζοντάς μας να βάλουμε τον χρόνο στο πουγκί με τα ρευστά.
Τώρα τελευταία, χάρη σ' αυτές τις οσφρητικές μου ικανότητες, έρχεται στο μυαλό μου όλο και πιο συχνά η εικόνα ενός ζευγαριού σ' ένα μπαλκόνι. Παραδομένοι σε μία σιωπή που πλανιέται στη δροσιά, χωρίς λόγια, ούτε χάδια, μόνο με μια γαληνεμένη και σταθερή αναπνοή ικανοποίησης και κάποια τυχαία βλέμματα ασφάλειας.
Απενοχοποίηση της μοναξιάς.
Οι μοναξιές μας μας ενώνουν, σκέφτομαι.
Ο καθένας μόνος του, για να μπορεί να γεμίζει το εγώ του αργά, όπως πέφτει η φρέσκια κρέμα μες στο μπολ. Κάπου κάποιος μοιράζεται τη μοναξιά του με τη μοναξιά κάποιου άλλου και μένουν μαζί και μόνοι.
Χτες είπα "Ας μην ξαπλώνουμε με απωθημένα!", έρχονται και μας βρίσκουν στον ύπνο μας και ριζώνουν αργά αργά μέχρι να ρουφήξουν όλα τα υγρά μας. Κρίμα στους ανοιξιάτικους ύπνους!
Μυρίζει ήδη καλοκαίρι.
Έχασα μία ώρα και θα κερδίσω έναν χρόνο.
Δεν υπόσχομαι.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αναγνώστες