Βάλσαμο

τίποτα πια δεν είναι δικό μου
θα' ναι για την μοναξιά που κουβαλάω
τιμωρία η προσμονή
αφού δεν χορταίνουν τα μάτια μας
απλώνω το χέρι και σου χαιδεύω το πρόσωπο
να σε δω να ευχαριστιέσαι την αφή
άτιμη τρυφερότητα κουλουριασμένη γυμνή
ζητώντας πάντα ανταλλάγματα
κορόιδεψέ με όσο θές
με ομόρφυνες!