Κυριακή 9 Μαρτίου 2014

χώρος χωρίς

ένα πλάσμα μέσα μου τρέμει μετρώντας τη ζωή που έχω ζήσει κι εκείνη που δεν έζησα κι εκείνη που θα ζήσω με ύπνους γλυκούς με ξύπνιους εφιάλτες για να είμαι χωρίς να μην είμαι για να μαλώνω την μοναξιά μου κλέφτρα σχημάτων και χρωμάτων άχρωμων ενώ το πλάσμα τρέχει και κουλουριάζεται στις άκρες μου μετρώντας τους φόβους στις μορφές που δεν θα πάρω τα μη που δεν μου είπαν και μου τα ψιθυρίζω εγώ μουλιάζοντας την ψυχή μου για να την στεγνώσω πάλι τσαλακωμένη τρέξε τρέξε τρέξε ψυχή για να γυρέψεις εκείνους που δεν σε γύρεψαν και τόσο μα τόσο θέλησες να αγαπήσεις για να ζητήσεις αγάπη και για μένα να την χορέψω με πόνο μεγαλώνοντας μέσα στα παραμύθια που με ξέρασαν στους ανθρώπους που δεν με χώρεσαν στα πρωινά που το ξύλο γίνεται ένα με το φως και στις νύχτες που δεν τρομάζουν τους όντες σαν εμένα παρόντες σαν εμένα απόντες σαν εμένα πότε είπα ποτέ για να ακούσω πάντα ζεσταίνοντας το κορμί μου για να μην κρυώσεις σαν τυχόν με πάρεις αγκαλιά και με φιλήσεις όπως φιλάνε όταν πετάνε τους χαρταετούς και μετά δυστυχισμένοι τους νοσταλγούν που πέταξαν

θυμήσου πλάσμα
να ψάξεις 
να με βρεις
όταν με χάσεις
κι αν με βρεις
θυμήσου
να μ'αφήσεις
να χαθώ

1 σχόλιο:

Αναγνώστες