ένα πλάσμα μέσα μου τρέμει μετρώντας τη ζωή που έχω ζήσει κι εκείνη που δεν έζησα κι εκείνη που θα ζήσω με ύπνους γλυκούς με ξύπνιους εφιάλτες για να είμαι χωρίς να μην είμαι για να μαλώνω την μοναξιά μου κλέφτρα σχημάτων και χρωμάτων άχρωμων ενώ το πλάσμα τρέχει και κουλουριάζεται στις άκρες μου μετρώντας τους φόβους στις μορφές που δεν θα πάρω τα μη που δεν μου είπαν και μου τα ψιθυρίζω εγώ μουλιάζοντας την ψυχή μου για να την στεγνώσω πάλι τσαλακωμένη τρέξε τρέξε τρέξε ψυχή για να γυρέψεις εκείνους που δεν σε γύρεψαν και τόσο μα τόσο θέλησες να αγαπήσεις για να ζητήσεις αγάπη και για μένα να την χορέψω με πόνο μεγαλώνοντας μέσα στα παραμύθια που με ξέρασαν στους ανθρώπους που δεν με χώρεσαν στα πρωινά που το ξύλο γίνεται ένα με το φως και στις νύχτες που δεν τρομάζουν τους όντες σαν εμένα παρόντες σαν εμένα απόντες σαν εμένα πότε είπα ποτέ για να ακούσω πάντα ζεσταίνοντας το κορμί μου για να μην κρυώσεις σαν τυχόν με πάρεις αγκαλιά και με φιλήσεις όπως φιλάνε όταν πετάνε τους χαρταετούς και μετά δυστυχισμένοι τους νοσταλγούν που πέταξαν
θυμήσου πλάσμα
να ψάξεις
να με βρεις
όταν με χάσεις
κι αν με βρεις
θυμήσου
να μ'αφήσεις
να χαθώ
πολύ όμορφο!
ΑπάντησηΔιαγραφή